Peptalk

‘Het is voor mij het allerbelangrijkste,’ zeg ik in de klas, ‘ik word van niks zo blij als van schrijven. Elke ochtend als ik mijn laptop open klap opnieuw. En toen ik zo oud was als jullie wilde ik dat altijd al het allerliefste: kinderboekenschrijver worden.’

En dan vertel ik hoe belachelijk lang het duurde voor ik echt de knoop durfde door te hakken. Dat er geen opleiding is voor kinderboekenschrijver, dat je het maar gewoon moet gaan doen. En dat ik pas op mijn dertigste…

Vuurpaleis

Ik vertel hoe ik toen heel lang op reis zou gaan naar Latijns Amerika en een paar maanden daarvoor ineens totaal in paniek was: wat nou als ik gebeten word door een schorpioen en doodga? Wat, van alle dingen die ik niet heb gedaan in mijn leven, vind ik dan het allerergste? Nou, dat ik geen kinderboekenschrijver ben geworden, het niet eens heb geprobeerd.
Dat ik toen mijn kinderen dumpte bij de buren en als een idioot ben gaan schrijven: hoofdstuk voor hoofdstuk, met De gebroeders Leeuwenhart ernaast om te kijken hoe het moest: hoe je de spanning opbouwt, hoeveel personages je introduceert en wanneer. En gewoon ook: hoe lang is zo’n hoofdstuk dan, hoeveel hoofdstukken in totaal maken een boek?
Dat ik schreef in een idiote roes en vlak voor de reis een stapel pagina’s uitdraaide en die stuurde naar een uitgever.
En dat ik pas in Latijns Amerika weer uitademde en dacht: wat was dat geweldig! Kan mij het schelen of ze het uitgeven of niet, ik hou vanaf nu nóóit meer op met schrijven.
Dat ik toen geprikt werd door een schorpioen maar niet doodging. En dat toen ik terugkwam maanden later  -met nog steeds maar één wens: schrijven- ik de beste brief ooit tussen de stapel post vond: dat de uitgever De tocht naar het vuurpaleis uit wilde geven.

‘Nou,’  besluit ik mijn verhaal stralend. ‘En vanaf dat moment ben ik dus kinderboekenschrijver.’
Meisje: ‘Oké. Maar wat doe je voor je WERK?’