Van knallie-knallie-boem

Nee, zo’n stukje ging ik niet schrijven. Zo van ‘en ik weet nog zo goed toen…’  en over toch nog plotseling. En ik ging zeker niet huilen, gewoon het leven zelf.

Alleen maar mijn oudste dochters eerste schooldag op de bachillerato. Kijk haar nu profi vertrekken op haar fonkelnieuwe brommer, het rokje van haar uniform wappert vrolijk in de wind. Een half uurtje maar, dan is ze die levensgevaarlijke bergen door en bij de schoolbus die haar naar de stad brengt – en naar alle uitdagingen waar ze zo haar heeft gesmacht. En vanavond is ze gewoon weer thuis.

Vertederd

Het is geweldig, zo’n groot kind dat  in volle vaart het leven tegemoet dendert. Met wie je ‘s avonds alle delen van The Godfather zit te kijken omdat ze razendsnel haar filmkennis aan het bijspijkeren is voor als ze straks (straks? morgen!) zelf la Coppola is. Die opstaat en vertederd op je neerkijkt terwijl ze zegt: ‘Wat een klein mammaatje ben je zo zonder hakken.’ Of: ‘Nee, blijf jij maar lekker schrijven, ik breng Dunya wel even naar school.’ Hoeveel vrijheid geeft ze mij weer terug en hoe heb ik daar naar verlangd!

Ode

Ik weet nog… neehee ik doe het niet, maar ik moet even iets toelichten. Zestien jaar geleden ploeterde ik met baby Bloem in een enorme antieke kinderwagen over de kinderkopjes van Amsterdam en toen kwam ik Tom Kleijn tegen, de toneelvertaler. En omdat alle goede vertalers natuurlijk vrij briljant zijn met tekst, kreeg ik diezelfde middag nog dit gedicht in mijn brievenbus, gekrabbeld op een blocnoteblaadje, het heette ‘Ode aan Bloem’ :

Ach kijk, de wereld en de stad.
Verend lig ik in een mooi mobiel
en proef van tijd tot tijd de buitenlucht.

Soms tussen mijn lippen door proef ik dat.
Wat ik smaak is zo futiel.
Ik sluit mijn ogen en mijn mond en zucht.

O jee, kijk toch naar mij
mijn naam is Bloem,
van alle vooroordelen ben ik vrij.
Het leven is van knallie-knallie-boem
en onvoorwaardelijk ben ik blij.