Vies

De patat stoof je gaar in een flinke plas olijfolie, tot hij slap is maar niet bruin. De eieren pocheer je, ook in olie, en die leg je er nog nadruipend bovenop. En voila: papas con huevos.

Vakantie bij de buren (de Algarve) is ook heel erg blij worden van het eten. Op formicatafels en onder TL-licht verschijnen vaak de spannendste gerechten. Wat ze hier kunnen met een simpele zeebaars! Of de taart van zoete aardappel die we kregen in een klein wegrestaurantje, ik proef hem nog – en dat moet ook want ik ga hem namaken. Hoe krijgen ze die korst zo baklava-achtig, en welke kruiden zitten erin naast kaneel en een vleugje komijn…?

Olijfolie in de koelbox

Het eten (om maar eens een fikse generalisering te maken) is een vergelijking die de Andalusiers niet kunnen winnen. Zelfs hier op het strand nemen ze in hun koelbox nog olijfolie mee en gooien die overal overheen. Niks mis met olijfolie – en die van Andalusie is behoorlijk goed – maar je kunt ook overdrijven.
Zoals de foto van papas con huevos die Bloem en ik spotten op het internetforum van Montefrio.
‘Wat een vieze foto, wie plaatst nu zoiets?’  zegt Bloem. Om vervolgens keihard in lachen uit te barsten bij het lezen van alle reacties.
‘Mmm wat heerlijk!’ ‘Alleen zo ziet papas con huevos eruit’ ‘De exquise delicatesse van ons dorp’ ‘Het water loopt me in de mond’ ‘De echte, eerlijke Spaanse keuken.’  Zo gaat het maar door.
En dit zijn dus allemaal dorpsgenoten van ons die dit schrijven.

Pasteitje

Ik bestel nog maar een schattig pasteitje en een Portugees kopje koffie voor de schrik. Echt, ik wil best inburgeren in Spanje – soms. Maar als je elkaars liefdes voor eten niet deelt, begin je wel met een fikse achterstand. Toch?