Klotescholen heb je overal – mijn oudste dochter weet er alles van.
Het begon al met haar eerste kleuterjurf. Zat ze op het enige witte schooltje van Amsterdam-Noord, idyllisch in de weilanden gelegen, trof ze nog een bitch van een juf die de kinderen dag in dag uit voor de tv zette (‘Dat doe ik zelf ook: het is het eerste wat ik ‘s ochtends aanzet en het laatste wat ik ‘s avonds uitdoe.’) En die je vanaf de andere kant van het schoolplein al kon horen krijsen in de klas. Ik vergeet nooit hoe ik Bloems verjaardag mee kwam vieren: mijn lieve schatje met grote droomogen op een stoel temidden van een steeds sneller ontaardende chaos waarin een of twee kinderen nog dapper ‘Lang zal ze leven’ bleven gillen (de juf zelf brulde erdoorheen: ‘Deze herrie betekent GEEN TRAKTATIES VOOR NIEMAND’)
Stoicijns
In Montefrio ging het weer mis. We wilden haar zo graag gewoon met de boerenkinderen op school zetten, lekker puur, niet zo’n big deal allemaal. Alleen wilden veel van die boerenkinderen de school zelf niet. Waarom naar school als je toch al weet dat je olijfboer gaat worden, net als je hele familie? Of in ieder geval was dat zo in Bloems klas, want weer had ze pech. Het gebrul van deze klas was door de hele school te horen, stoelen vlogen door de lucht, ramen werden ontzet, deursloten geforceerd. Hoe weerbaar en stoicijns zat Bloem daar dag in dag uit met een piepklein groepje dappere meisjes wél het huiswerk te doen, wél mee te doen als een nieuwe jonge leraar het weer eens waagde om een of andere leuk project te beginnen (om al heel snel totaal gedesillusioneerd weer af te druipen). Ik heb er zelf ook nog wel eens een schrijfworkshopje gedaan en schrok: op geen enkele school waar ook ter wereld heb ik zo weinig inspiratie aangetroffen.
Discipline
Totdat Bloem zelf op internet een andere school vond, niet toevallig een van de allerbeste privescholen van Granada. En ja, daar zit ze nu, in een permanente staat van verbijstering. ‘Mam, deze kinderen lezen boeken! Ze zien films! Ze bespreken filosfische stellingen! En als de bel gaat, maken ze eerst rustig hun werk af.’
Het klinkt mij tamelijk eng in de oren. De ouders van deze kinderen zijn geen olijfboer maar rechter of hoogleraar. Ze speken allemaal vloeiend Camebridge Engels en Sorbonne Frans, en werken in hun vrije tijd voor de zeer zware toelatingstesten van beide universiteiten. Deze kinderen praten als volwassenen met elkaar -ze converseren- en stellen zich stuk voor stuk aan het begin van het jaar ten doel om een 9 of een 10 voor elk vak te halen. ‘Nee toch? Ga jij voor een 8???’ En dan is er nog het uniform: grijze plisérok, polootje. ‘Dat creeert discipline,‘ zegt Bloem serieus.
Het is een en al elite en nerdgedrag maar het kind gaat nu elke dag stralend naar school. En geef haar eens ongelijk.
7 reacties op “We don’t need no education”
Beste Anna,
Via Facebook stootte ik op jouw verhaal. Al een paar dagen overweeg ik te reageren, maar vond nog niet de juiste woorden.
Allereerst wil ik zeggen dat we het een en ander gemeen hebben, het groottrekken van kinderen in Spanje. Jij woont in Montefrío, ik in Orgiva, bijna om de hoek. Mijn zoon Fabian had dezelfde ervaringen in de ESO hier in Orgiva als jouw dochter Bloem. Ook hier vlogen de stoelen door het lokaal en de leraar gaf les aan een klein groepje welwillenden in een hoekje van het lokaal. De ESO is een wangedrocht omdat te lang kinderen met hele andere interessen gedwongen bij elkaar opgesloten worden in een klaslokaal.
Nou ben ikzelf min of meer olijfboer en mijn buren in meerdere mate. Drie van mijn kinderen studeren nu en mijn jongste is eindelijk op bachiller aanbeland waar diegenen die niet verder willen studeren huns weegs zijn gegaan. Mijn buurman, een olijvenboer met een schaapskudde is ervan overtuigd dat zijn kinderen een goede opleiding moeten hebben: Twee van zijn kinderen hebben empresariales gestudeerd. De twee jongsten zitten op het bachiller. Bij eentje loopt dat als een trein, bij de ander wil het maar moeilijk lukken, maar mijn buurman is resoluut: Je maakt het af! Dit wat betreft olijfboeren. Het verschil zou ‘m kunnen liggen dat in Montefrío de olijventeelt winstgevend is: hier is-ie dat in ieder geval niet.
Mijn oudste drie kinderen hebben hun bachiller in Granada gedaan, niet op privéscholen, maar op goede openbare scholen. Dit had te maken dat de specialiteit die zij wilden hier op dat moment in Orgiva niet gegeven werd. Ik heb altijd geweigerd in te gaan om hun sporadische verzoeken om op privéscholen ingeschreven te worden en wel met de volgende argumenten: ‘Ik ga eerstens er vanuit dat jij sowieso terechtkomt waar je terechtkomen wil.’ Zij betwijfelden dat dan vaak, maar het heeft zich wel bewezen. Ik had meer vertrouwen in hen dan zij in zichzelf. In tweede instantie speelde dezelfde bezorgdheid die jij ook hebt omtrent eliteonderwijs en de enorme druk die op spaanse kinderen gelegd worden door hun ouders om te presteren. Ik stond er versteld van wat kinderen hier buiten het (openbare) onderwijs nog te verstouwen kregen aan extra onderricht omdat hun ouders dat zo wilden. Die druk nam ik vooral waar bij de ‘beter gesitueerden’ overgoten met een vette saus van klassebewustzijn.
School voedt op, niet alleen door middel van de vakken die ze krijgen, maar ook door de sociale setting: een eliteschool voedt op tot elite. De elite zou beter moeten weten wat de niet-elite beweegt en dat kan zij minder naarmate ze vroeger geïsoleerd wordt van de rest van de mensheid. Daarnaast het vaak hoge ‘Opus Dei’ gehalte van vele privéscholen in dit land heeft mij ervan overtuigd dat het beter is een goede openbare school te zoeken dan mijn toevlucht te zoeken tot privé onderwijs. Natuurlijk is het fijn dat je kind weer met plezier naar school gaat, maar wat pakt ze nog meer op? Kun jij dat overzien? Heb jij daar enige invloed op?
Het laatste wat ik wil is je terechtwijzen. Begrijp me goed. Iedereen zoekt een oplossing voor de problemen die hij/zij vindt en probeert er het beste van te maken. Ik hoop dat je het op prijs stelt een ander geluid te horen.
Liefs
Berend
Enkele dagen blijkt in realiteit èèn dag te zijn. =)
Ha Berend, heb ook enkele dagen= 1 dag over jouw verhaal nagedacht. Dank voor het delen! En ja, je hebt natuurljk gelijk.
Drie kanttekeningen.
Punt is dat door de crisis op dit moment alle goede scholen in Granada een wachtlijst hebben en voor kids van buiten Granada zelfs vaak niet eens meer toegankelijk zijn.
Dat is heel erg ja.
De school waar mijn dochter nu op zit is trouwens atheistisch, ze maakt as we speak een werkstuk over de evolutietheorie.
En tenslotte, je kent mijn oudste dochter niet, maar als er nu iemand in staat is onbevooroordeeld naar anderen te kijken en zich niets aan te trekken van sociale klasse, IQ of wat dan ook, dan is het dit (zeer bereisde, zeer belezen, sociale) kind wel. Daar kan ikzelf nog veel van leren…
Bedoel natuurlijk: alle goede publieke scholen
Hoi Anna,
Dankjewel voor je antwoord. Het gaat dus vooral ook om het vertrouwen dat je hebt in je eigen ‘prole’. Ik wens je dochter het allerbeste toe.
Ik concludeer uit je antwoord dat het ‘klimaat’ in Montefrío van andere aard is dan hier in Orgiva. Wel schoolreisjes, wel excursiones… En bovendien veel zeer betrokken leraren(uitzonderingen daargelaten).
Onze familie raakte een tijd geleden in zwaar weer en uit eigen beweging kwam er een delegatie van twee leraren om me te vragen waarmee zij op school de kinderen konden helpen in rustiger vaarwater te geraken en bovendien gaven ze me goede raad. Ik heb dus geboft.
Liefs
Berend
Laat hier het probleem nou van een heel ander kaliber zijn; Mijn dochter van 16 verveelt zich met hetgeen ze aangeboden krijgt, maar erger nog; ze vindt hetgeen ze leert vooral nogal onzinnig. Daarbij komt dat een groot deel van de leerkrachten totaal ongemotiveerd zijn om voor een klas pubers hun ‘ooit -was -dit- mijn-passie’ te delen. Dit probleem had ik als 16-jarige ook al; 3 of 4 leerkrachten plus hun vakken waren leuk, de rest was saai ; niet gebracht met passie. Omdat zo’n leraar daar nu eenmaal zit, gooit ie het vaak over een andere boeg; ik zal dit zootje ongeregeld wel eens even opvoeden. Waarmee de plank natuurlijk helemaal ver van huis geslagen wordt. 16-jarigen zijn geen kinderen, 14 en 15-jarigen ook niet. Ze worden echter wel zo behandeld door het gros van hun leerkrachten; er is sprake van macht en misbruik van die macht. Leraren die zich op ouderavond in een glimlach wurmen en op school in de klas een regelrechte hel zijn. Ik vind dat het hele schoolsysteem achterhaald is. Kinderen horen te leren hoe een tomaat groeit en hoe je een brood bakt en wat het proces tot aan dat punt is. Ze horen te leren hoe je vrede in jezelf vindt en hoe je dat in je omgeving neerzet. Ze horen te leren wat passie is, wat compassie is, wat zorg en begrip zijn. Wat is een dip en hoe kom ik daar uit, wat gebeurt me als ik straks geen werk vindt en hoe ga ik daar innerlijk mee om…er is zoveel mis met dit verouderde systeem, mijn dochter zit het uit en telt af….
Claudia!
Soms denk ik wel eens dat de Nederlandse kinderen verwend zijn.
Na zooooveel lelijk lesmateriaal en enorm verouderde lesmethodes (om maar niet te spreken van de betonnen, ongeverfde kapotte schoollokalen) loopt Bloem nu als Alice door het wonderland van de nieuwe school. Alleen al het idee van een studreisje in Europa is voor haar een grote en bijzondere luxe want nooit (lees dit nog een keer) zelfs een schoolkamp meegemaakt. Zelfs al jaren gaan schoolreisje meer, naar een theater watdanook
Ik wil maar zeggen: die gaat zich niet vervelen.
Los daarvan ben ik het helemaal met je eens dat school educatie moet zijn in de echte betekenis van het woord: eruit halen, niet erin proppen. En dat het lespakket enorm beperkt is (vandaar ook de titel van het stukje).
Als ik zelf naar scholen toe ga voor mijn boeken, gaat het altijd over inspiratie, verbeeldingskracht en laat ik de kids zelf voelen waar dat zit. Ik laat ze zelf schrijven, hoe raarder hoe beter. Grammaticaal, verhaaltechnisch lekker incorrect, en met heerlijk veel dyslectische schrijffouten erin.