Gala

Ik was -geheel onterecht- niet uitgenodigd voor het kinderboekenbal, maar daarentegen had ik – nog veel onterechter- super vipkaarten voor het Filmgala in Utrecht.

Het was een prijzenweek: je kon de poelifinario, de griffel of het kalf winnen, al naar gelang je beroep – die werden allemaal uitgereikt. Mijn goede vriend S was genomineerd voor een gouden kalf, maar, zoals iemand daar ter plekke opmerkte: ‘Acteurs moeten ook wel eens werken.’  Dus stond hij op de planken in Wageningen en vergezelde ik zijn vriendin. Een heerlijk shotje glamour in een verder vrij basale school- en bibliotheekweek.

Paula

Het begon natuurlijk met de jurk, de schoenen, kortom: wat is gala? Hoeft niet lang, weet ik inmiddels (als het geen white tie is tenminste). En het ging natuurlijk niet om mij dus had ik ik snel iets van zwart kant gekocht. Beetje té goed bedacht, bleek: het halve festival liep in jurken van zwart kant. Gelukkig waren er de accessoires nog: vintage ketting, geleende sjaal, razendsnel gescoorde stiletto’s. Het is verbazend hoeveel vrouwen zich verraden door hun schoenen. Ik bedoel: laarzen op een gala?! En plateauzolen, serieus… Dan heb ik het nog niet eens over de tassen. Echte stijl heeft natuurlijk ook met houding te maken. En – weet ik nu- met een jurk van een belangrijke ontwerper, maar dan wel eentje die niemand kent, zo jong en aanstormend is hij nog. Er waren een paar van die echte topjurken en regisseuse Paula van der Oest had de allermooiste. Maar ja, die is dan ook mooi in een vuiniszak (iemand mijn stuk in de Linda over mooie vrouwen gelezen? Nou, zo iemand dus).

Carice

De filmvips kregen best wel vieze champagne, oesters en rare hapjes zoals sate met tzaitziki erop. Er waren meer acteurs elders aan het werk en het was heel trendy dat hun dankspeeches dan werden voorgelezen door vrienden vanaf een mobieltje. Er was een live verbinding met genomineerden in Rusland, er waren harde protesten en statements op het podium (‘De postproductie in Nederland wordt schandelijk tekort gedaan’) en tranen natuurlijk, vooral als er geliefden en kinderen bedankt werden (‘Salvador, mijn mannetje, mijn alles, deze is voor jou…’).
En ja, er waren roddels. Gelukkig, anders was het wel heel saai geweest allemaal. Zoals dat het bij deze bevestigd is dat Carice van Houten en de zoon van Matthijs van Nieuwkerk een setje zijn. Man, wat stonden die twee ongemakkelijk en verbijsterend onsexy te zoenen….