Grote liefde

‘Mama, ik wil een quad.’
‘Een wat?’
‘Een quad.’

Het valt me enorm op na al die Nederlandse kinderen die ik heb gezien in de kinderboekenweek: wat is onze Dunya klein voor haar tien jaar. En dan lijkt ze ook nog zo schattig met haar blonde wapperhaartjes – maar ze is waanzinnig stoer.

Karate

Dunya’s nieuwste vriend is L. de Engelse buurjongen van twee bergen verder. Elke dag komt hij langs om te werken aan hun boomhut. Met pallets bouwen ze iets gigantisch met zijn tweeën. En door L zit Dunya nu ook ineens op karate. Waarom verbaast het me niet dat ze daar meteen enorm goed in is? ‘Dan moeten we zo’n hoge schop geven tegen een soort kussen. En alleen bij mij hoor je dan een keiharde knal.
‘Kijk allemaal naar la chica, zo moet het,‘  zegt de leraar dan tegen de jongens.’

Crossen

Maar vooral houdt Dunya van scheuren. Haar eerste grote liefde was een eenzame motorrijder in de woestijn. Dunya mocht af en toe een stukje met hem mee rijden – en toen is ze denk ik voorgoed verkocht geraakt. Aan motorrijders, maar vooral aan motors. ‘Broem broem,’  draait ze aan de handvatten van haar roze mountainbike. Om vervolgens keihard de berg af te sjezen. Niet over de weg, maar over de steile, stenige campogrond. Hoe harder ze slipt, hoe blijer ze gilt. Natuurlijk is ze in mijn gedachten al tig keer met haar hoofdje op al die stenen geknald, maar tegelijkertijd ben ik ook helemaal slap van bewondering.
En hoe heerlijk moet het zijn als Dunya je vriendin is!
Want nu wil ze dus zo’n quad, een soort brommer op vier wielen, het liefst een rode. ‘Dat kost maar twaalfhonderd euro, dus misschien kunnen jullie het voor mijn verjaardag geven? Met zo’n aanhanger erbij.’
‘Waarom een aanhanger?’
‘Daar zet ik de hond in. Of nee, ik leg er een dekentje in en dan mag L daar zitten.’
Ik probeer me het voor te stellen. ‘En wat ga je dan met hem doen?’
‘Gewoon, door de wildernis crossen. En daarna breng ik hem veilig thuis.’