Springkont

Waren er altijd zoveel naaktslakken in Nederland? Ze kruipen gewoon dwars door de huizen waar ik logeer, als ik ‘s nachts ga plassen stap ik erin, een kledderige ontploffing.

Twee weken Nederland betekent heel veel boeken en mensen. Hooguit dus af en toe een naaktslak. En misschien is dit wel het grootste contrast: op het moment dat ik de patio weer op stap, nemen de dieren het over. Een woest kwispelende hond die doet alsof ik haar baasje wil zijn. Drie nieuwe piepkleine babypoesjes, de vorige leg heeft nog amper de ogen open. En het paard!

Gevleugeld

Ik kan ook niet even mijn hielen lichten, of mijn paardenmeisje heeft ineens een eigen paard. Een witte appelschimmel van de zielige paardenopvang, nu al dol op Chaia. En vice versa. Het is heerlijk om buiten in de campo naar die twee te staan kijken. Chaia die loopt en het paard dat haar volgt – en dat ze daar dan allebei belachelijk blij van worden. Het paard is nog wel ‘kopschuw’  vertelt Chaia, dat betekent dat ze is geslagen. Maar draven doet ze al lekker pittig en zelfs -waar Chaia zelf altijd zo dol op is- hoog en elegant springen. Het paard heeft dan ook, vertelt Chaia trots, een echt goeie ‘springkont’.
Het is Chaia’s aller- alergrootste droom die uitkomt en dan heet dit paard ook nog Pegasus…
Ik sta helemaal alleen te kijken naar mijn dochter en haar dichterspaard.  De zon schijnt en alles is heel stil. Zelfs mijn hoofd.
(en voor oplettende kijkers zie je op de foto ook nog Bloem in haar schooluniform)