Herfst bestaat niet in Spanje en daar doen Nederlanders vaak nogal dramatisch over. Soms denk ik wel eens dat die tegen het hysterische aan hangende verrukking over wisselende seizoenen alleen maar compensatie is voor dat het vooral enorm veel regent en grijs is.
En soms ben ik zelf het meest pathetisch van iedereen.
Ik kan zelfs met kerstmis vaak nog met blote benen buiten zitten. Het zuidelijke licht is spectaculair. En vooral in deze maanden doet de lucht wat de bomen niet doen: duizelingwekkend van kleur veranderen. De zonsondergang boven de bergen is adembenemend en ‘s morgens zing ik soms stiekem het strijdlied van mijn opa, Morgenrood. Enorm spiritueel word je daarvan.
Eikelvreters
Maar ja, waar zijn de kastanjes?
Elke kinderboekenweek vind ik ze weer in Nederland, vooral op schoolpleinen. En elk jaar raap ik ze op en bewaar ze net zo lang in mijn tas tot ze dood en rimpelig zijn. ‘Kijk eens,’ zeg ik als een opgewonden kleuter tegen mijn dochters.
‘Ach kastanjes,’ zeggen ze dan, getraind-weemoedig.
Want nee, geen kastanjes in Spanje. Ook geen herfstbossen. Geen kale bomen ook trouwens, in ieder geval niet waar wij wonen. Dat is olive country en die olijfbomen zijn zo stoïcijns, die verliezen niet eens hun blaadjes, het hele jaar door kijk je op diezelfde olijfgroene zee.
Dit jaar had ik het ineens met beukennootjes. Zomaar miste ik ze heel erg, was treurig dat mijn jongste dochter ze niet kende, wilde er eigenlijk een taart van maken. Wat niet kon want ze zijn er dus niet, beuken.
Vanmorgen kreeg ik bijna tranen in mijn ogen toen ik een paar eikels zag. Die hebben we dus wél. Dat is waar ook, is niet De eikelvreters de naam van een van de mooiste kinderboeken ooit over Andalusie?
Beukennootjes vind ik nog steeds niet. Maar wel walnoten en heel veel amandelen. En verderop in de bomen barsten de granaatappels open.
You win some, you lose some.
(foto: sunrise over Montefrio)
