De logistiek van het geloof

Ze is tien jaar en ze gelooft nog. En volgens mij over tien jaar nog steeds.

We vinden het allemaal té leuk, haar grote zussen voorop: het hele verhaal van Sinterklaas vol uitspelen. En tsja, er is hier natuurlijk verder niemand om haar uit de droom te helpen.

Voor het hoofd slaan

Het heeft zeker ook voordelen, zo’n ouwe gelovige. Neem nou de ingewikkelde intriges van het Sinterklaasjournaal – geen kleuter die dat snapt. Dunya daarentegen zit voor de tv al van tevoren te zuchten: ‘Wedden dat het zo weer mis gaat met die Paniekpiet en die staf?’ (om vervolgens, als de staf inderdaad in een vuilnisauto belandt, zichzelf in diepe frustratie letterlijk voor het hoofd te slaan).
Ze kent en herkent alle pieten van voorgaande jaren en snapt zelfs de zeldzaam ingewikkelde logistiek van het als Nederlandse gelovige wonen in Spanje. Want: Sint woont hier (Spanje) en daar gaat hij weg naar Nederland. Toch zal Dunya (die verder bijzonder weinig heeft met Nederland behalve een paar iconen als ‘Hema-worst’) uit volle borst meezingen met de stoomboot die aankomt en Sint Nicolaas brengt. Daar is hij eindelijk. Ja, daar! Nu mag ze haar schoenzetten – nee, niet daar, hier. In Spanje. En zelfs bonst hij hier op 5 december op de deur en brengt een zak cadeautjes.

Bejaarde benjamin

Soms denk ik dat ze allang niet meer gelooft maar er het nut niet van inziet om die gedachte goed door te denken. Zo lang je als benjamin het middelpunt bent van pakjesavond is het goed toch? Zelfs al ben je zolangzamerhand een vrij bejaarde benjamin.
Het is niet dat ze niet slim is ofzo. Want toen er tijdens de intocht even sprake van was dat Pakjesboot 12 de verkeerde kant op voer, terug naar Spanje, en wij daar samen met Dieuwertje enorm van zaten te balen, zei zij heel rustig: ‘Juist goed hoor. Laat die boot maar lekker weer terugkomen met alle cadeautjes. Hierheen, naar Spanje.’