Het glamourbestaan van een kinderboekenschrijver

Het ene moment zit je nog halfziek op een berg in Zuid Spanje, te lamlendig om je zweterige lakens te verschonen. En het volgende moment word je wakker in een vijfsterrenbed in een prinsessenkamer terwijl je uitkijkt over de Bosporus.

Is dit een koortsdroom? Nee, dit is gewoon één van de feestelijke dingen die horen bij het glamourbestaan van een kinderboekenschrijver.

Istanbul

Ik ben uitgenodigd door de Nederlandse school in Istanbul. Elk jaar halen ze een kinderboekenauteur over uit Nederland en grote schrijvers met donkere zonnebrillen gingen mij reeds voor. En nu dus ik. Ik ga -zoals ik dat ook in Rwanda heb gedaan- lessen geven aan alle kinderen die Nederlands-Turks, Nederlands-Engels of Nederlands-Pools zijn – en nog zo wat verrassend gemengde nationaliteiten. Van kleuters tot en met middelbare scholieren. Sommigen spreken vloeiend Nederlands, anderen totaal niet, het is nog wel een uitdaging. Plus een workshop voor alle docenten. Pittig klusje.
Ik ging niet. Of bijna niet. Ik heb een nieuw boek te schrijven, bloedjes van kinderen te verzorgen en ook nog iets uit te zieken. Ik vroeg nog: ‘Kan het niet later, een andere keer?’
Ik propte me vol met pillen en ging toch. In het vliegtuig zat ik opeengeperst tussen twee extreem dikke mensen, de airco deed het niet en we hadden eindeloos vertraging terwijl we er al in zaten.

Tango centrum

Ik merkte er niks van. Ik sliep. En toen ik wakker werd stond ik on top of the world. Istanbul, nog steeds een van mijn lievelingssteden, een stad waar alles gebeurt en ook nog eens allemaal tegelijk. Waar mensen zeggen ‘Ik werk in Europa en mijn vrouw in Azie’  omdat dat dus kan, hier. Istanbul ligt op het snijvlak van allemaal werelden. Het is zo groot dat ik niet eens probeer om het te begrijpen. Winkels, banken, restaurants, auto’s, mensen, allemaal in mega-hoeveelheden… en -hoor ik net- het is ook nog eens het tango-centrum van Europa!
En ik? Ik zit in het hart, in een belachelijk duur hotel naast dat beruchte Taksimplein. Want de directeur van dit hotel is Nederlands en een fan van de Nederlandse school. Zodat er dus nu vóór mij, naast een schaal met fruit een persoonlijk briefje ligt om mij ‘een bijzonder aangenaam verblijf bij ons’  te wensen. Ha!