Ik neem jullie even mee naar de ijle lucht boven Zuid Spanje. Naar bevroren bergen met daarop één golvende zee van olijfbomen. We zoomen in op één van die bergen: een heel groot boerenhuis met overal verdwaaltrapjes en kamertjes met balken aan het plafond en muren van een halve meter dik.
En in één van die kamers, daar gebeurt het.
Het kan koud worden in de bergen, zeker ‘s nachts. Of zoals mijn favoriete zigeuneromaatje zegt als ik haar in het dorp tegenkom: ‘La noche… es fatal!’
Niemand hier heeft centrale verwarming behalve wij. Er staat buiten een enorme Hans en Grietje- oven om alle radiatoren heet te stoken en die oven werkt op olijfpitten. Maar zolang de olijfoogst nog niet is begonnen, draaien de machines nog niet om al die maagdelijke olijfolie te persen. Dus zijn er ook nog geen pitten.
Leesschrijfkamer
Daarom doen wij nu wat iedereen hier doet: een stoof onder de tafel en grote houtvuren in de kachels. Als Ilco er niet is beperk ik me tot één vuur – in de kamer die we ‘de leesschrijfkamer’ noemen. Daar staan alle boeken, grote zachte banken en de tv. En die houtkachel dus.
Elke dag begin ik met daar bibberend een vuur van olijfhout te maken. De poes ligt dan al klaar op het grote kussen dat de meiden voor de haard hebben gelegd. En daar -op dat kussen en in de grote leunstoel ernaast, leven wij nu zo’n beetje. Ik zit er urenlang te schrijven al starend in de vlammen. En als de meisjes uit school en van de paarden komen, met bevroren handen en voeten, dan rennen ze naar dat kussen en die stoel. Daar doen ze huiswerk, checken hun media, daar eten we, lezen we voor, daar gebeurt alles nu.
Zin om er even bij te komen zitten?
Één reactie op “Kom maar bij mijn vuur”
Oh, wat zullen jullie blij zijn als die pitten vrijkomen!! Ben jaloers op jullie centrale verwarming-maar nu dus nog even “afzien”-hier aan de kust wordt het ook ’s avonds al koud;gelukkig hebben wij in een deel van het huis vloerverwarming,dus in geval van echte kou “hokken” we ons daar maar op…..het is gelukkig maar een paar maanden,Sterkte!!