Appeltjes

Schrijfmeschrijfmeschrijfme, roept mijn boek – gelijk de appeltjes van vrouw Holle die uit de boom geplukt willen worden en wel nú. En ik schrijf een ontmaagdingsscène parallel aan een allerzoetst sinterklaasgedicht – twee documenten naast elkaar open.

‘Wij schrijvers zijn kampioen in dubbellevens,’  zei mijn vriendin Jowi een tijdje geleden.
Toch wringt het aan alle kanten. Ik moet wel eens denken aan een andere schrijfvriendin, van vroeger: Maya. Zij schreef een boek (Met onbekende bestemming) waarin de hoofdpersoon, een kunstenares, uiteindelijk haar kind vermoordt omdat ze anders niets meer kan maken.

Vacuüm

Ik heb mezelf een willekeurige deadline gesteld, de verjaardag van mijn ex-uitgeefster Liesbeth (‘geef me dat dan als cadeautje’) omdat het goed werken is in een vacuüm. Maar ja, daar zit ik zelf nu dus ook in. Ik bak speculaas en in mijn hoofd is het zomer en dansen er mensen op het strand, ik voer een goed gesprek met mijn man en dwars daar doorheen denk ik: ‘O god, hoe wordt dat meisje straks wakker en dan, wat gebeurt er dan?’
En dan is er nog het rennen voor een goede inval. Hoe vaak ik niet de auto in de berm knal, een gesprek halsoverkop afbreek, uit de keuken kom struikelen, supermarktbonnetjes volpen met dat ene zinnetje, dat ene woordje…
Ik ga niemand vermoorden, maar ik zou op dit moment niet mijn eigen kind willen zijn. Of mijn echtgenoot of eigenlijk iedereen in mijn buurt.
Schrijfmeschrijfmeschrijfme.