Geen kerstverhaal

‘Mam! Er staat iemand voor de deur met meloen en kip. Willen we iets kopen?’
‘Ach, doe maar wat kip,’  roep ik argeloos.

Wie wil zien hoe crisis eruit ziet, kan op het platteland van Zuid Spanje komen kijken. Het schijnt dat de prijs van de olijven nog steeds omlaag holt en alle andere prijzen (zoals gas) omhoog. Dus de mensen hebben het armoedig. En sommige scharrelen er wat bij. Helaas niet al te inventief, zo heb ik deze week al drie keer boeren met meloenen te koop aan de deur gehad – terwijl onze eigen tuin ook nog vol zit. En niemand bij ons eigenlijk van meloen houdt.

Scharrelkippiger

‘Mam! Het zijn echte levende kippen die hij in zijn auto heeft! Hij werd er helemaal wild van dat we er eentje willen kopen. Wat nu?’
In een split second geef ik mezelf een brainwash: kom op, je woont op het platteland of niet. Scharelkippiger kan je het niet krijgen.
‘Eh, zeg maar dat we een kleintje willen. Maar wel schoongemaakt, dan moet hij dat morgen komen brengen ofzo.’
Kijk nou hoe profi ik dit aanpak, denk ik nog.
Maar twintig minuten later komt mijn dochter alweer aanhollen. ‘Mam! Hij heeft die kip geslacht voor de deur en nu staat hij daar. Nu moet jij echt komen! Nu, mam, nu!’

Killer

Tsja en dan sta ik ineens tegenover een vreemde boer met armen tot over zijn ellebogen onder het bloed als een serial killer. De kip als een trofee vast aan de kop.
De boer is inderdaad wild, zoals mijn dochter zei. Superblij dat ie weer eens een klant heeft, geld om boodschappen te doen, weet ik veel.
Maar terwijl hij straalt en kletst en nog meer kletst, zie ik alleen maar dat bungelende warme lijfje.
Het is een meisje. Die kip. Een klein bloot meisje.
Ik denk aan de andere dochter, de vegetariër en dierengek, die natuurlijk gaat huilen als ze dit blog leest. Tegelijkertijd staat de boer voor me te glunderen en te stralen als een kerstboom met zijn arm uitgestrekt. En iemand moet die kip aanpakken.