In and out of Montefrio

Voor goede tussenderegelsdoorlezers is het vast niet zo’n verrassing dat ik mezelf af en toe weer wegdroom uit Montefrio.

Vijf jaar wonen we hier nu en ik betrap mezelf bij vlagen op het idealiseren van grote, vieze steden, en de interessante ontdekking dat overal rust en ruimte je eigen onrust niet speciaal kleiner maakt.
Soms zit ik lang en verlangend naar die reis-Landrover voor de deur te staren. Ik wil zo vaak mogelijk in een vliegtuig -maakt niet uit waarheen- en laatst hoorde mezelf tegen Ilco zeggen (en het was maar half een grapje): ‘Zullen we in een hotel gaan wonen?’

Blessings

Nee, we gaan natuurlijk niet halsoverkop weg, dus ik tel mijn blessings.
Het hyperbewustzijn dat ik hier heb ontwikkeld bijvoorbeeld en dat af en toe lijkt op trippen: dat er water er uit de kraan komt en hoe het stroomt in mijn handen. De geur van goed eten in de boerenkeuken. Het geluid van vuur. Hoe de volle maan je nacht kan veranderen.
En dan is er uiteraard de omgeving, soms per ongeluk. Zo reed ik gisteren door de gouden heuvels waar de meisjes altijd galopperen met de paarden. Op savannen lijkend landschap, helemaal omdat ik er ook nog de muziek van Out of Africa bij op had. Kristalheldere lucht erboven. Perfecte stilte.