Monumentje tegen de vergankelijkheid

Daar staat ie. Ik wist niet dat ik hem wilde hebben, totdat ik hem zag. Maar nu denk ik: hoe kan ik ooit zonder geleefd hebben?

Ik mopper met enige regelmaat op mijn ex-uitgevers die razendsnel al mijn boeken in de ramsj gooien zodat er niks meer overblijft. Ik heb notabene een beurs gekregen voor ‘oeuvrebouwers’ – hoezo oeuvre? Als de bibliotheek niet bestond, zou niemand ooit meer kunnen traceren dat ik met bloed, zweet en tranen vijftien prachtige kinderboeken gemaakt heb.
Maar zelf ben ik eigenlijk ook best erg.

Duizenden dikke spinnen

Als je een boek schrijft, krijg je er zelf ook een doosje van. Soms koop je er nog wat bij (altijd een beetje zielig, je eigen boek kopen), of je koopt een stapeltje weg van de versnipperaar (nog veel zieliger). Ik doe het niet teveel, geen zin om mijn eigen winkeltje te beginnen, maar inmiddels heb ik toch wel een behoorlijke hoeveelheid Anna van Pragen in huis.
Die bewaarde ik eerst in een mooie, fijne kast. Maar we wonen op de campo in een oud huis, dus die kast heeft als het regent schimmel op de muren, aan de binnenkant. Net voor al mijn boeken waren vergaan (ze roken al heel raar), haalde ik ze eruit en zo lag er al jaren een enorme boekentoren naast de tv. Maar we wonen dus op de campo enzovoort, dus stof, duizenden dikke spinnen… die boeken lagen daar langzaam te versterven. Elke keer als ik het zag, keek ik maar snel een andere kant op. Zo’n groot huis en geen plek voor mijn boeken.

Nieuw en veilig

Totdat ik dus in een boekenwinkel in Granada die koffer zag. Een lekker grote soort hutkoffer die ruikt naar nieuw en veilig. Daar moeten mijn boeken in – ik wist het meteen. Het is een verjaardagscadeautje, dacht ik, toen ik het prijskaartje zag. Ik ben alleen nog lang niet jarig. Gelukkig had ik mijn oudste dochter bij me, die meteen zei: ‘Mam, dat moet je doen, straks is ie weg. Ik help je wel met sjouwen.’
Dus nu staat die koffer hier naast mijn bureau te getuigen van heel, heel veel labour of love. Ik hou niet zo van spullen, maar deze koffer… Als ik straks oud ben en er is echt nergens meer een boek van mij te krijgen (misschien bestaan de boeken dan helemaal niet meer), dan wil ik nog steeds die hutkoffer bij me hebben. Dan doe ik hem af en toe open en kijk erin. Anna van Praag, schrijfster.

Naschrift. Mijn oudste dochter leest dit blog en zegt geëmotioneerd: ‘Mam! Ik vind hem zielig. Voel je dat echt zo?’
Ik moet lachen en zeg: ‘Niet zielig, realistisch. En ik ben écht heel blij met die koffer, mijn eigen kleine monumentje tegen de vergankelijkheid.’
Maar die komt niet echt aan, geloof ik.