Cut

‘Maar de stroom blijft het wonderbaarlijk goed doen,’ zeg ik tegen mijn oudste dochter.
Ze kijkt me geschokt aan. ‘Mam, klop af! KLOP AF!’

‘Kwamen we hiervoor nou naar Spanje’  jammeren de Engelse expats collectief tegen elkaar. We wonen dan wel in het zuidelijkste deel van Europa – maar ook in de bergen. Dus hadden we de laatste dagen sneeuw en ijs. En daar zijn de Spanjaarden dan wel minder goed op voorbereid dan in Nederland of Engeland

Parapanda

Dus glibber ik met de auto dwars door de sneeuw die in brokken op de wegen ligt. Rijden er geen bussen meer naar Granada – zodat ik nog meer glibberkilometers moet maken om mijn dochter naar haar vrienden te brengen. Sta ik te bibberen in onverwarmde winkels. Trekt het internet dat tot ons komt via de satelliet op de hoogste berg die Parapanda heet, zich bevroren terug in zijn hol.
Maar de stroom, normaal best gevoelig voor nattigheid, houdt zich kranig. En stroom, dat is ook de waterpomp (dus de douche en de wc), de verwarmingsoven, de telefoon.

Zout

Tot vanmorgen. Ik sta net in de keuken, de donkerste plek van het huis, als -pang- alles wegvalt. Daar is hij dan toch nog, de power cut. Het duurt idioot lang voordat ik de lucifers heb gevonden, nog langer voor ik ze aangestoken heb (dat komt door het winterse vocht dat ook het zout in de keuken tot water maakt) en dan heb ik een gasvlam van het fornuis – zodat ik een kaars kan zoeken. Nee, die ligt niet handig klaar, net zomin als zaklantaarns of extra flessen water.
Mijn dochters pakken inmiddels hun jassen en tassen met het licht van hun mobieltjes. ‘We gaan maar.’
‘Ik vind het leuk,’  juicht de jongste die nog zit te ontbijten omringd door alle kaarsen die ze zo snel heeft kunnen vinden.
‘Ik niet, want nu kan ik niet douchen,’  mopper ik.
Mijn oudste staat al bij de deur. ‘Sorry hoor mam, maar je weet toch wat je gisteren zei? Dus dat je dit helemaal – maar dan ook echt helemaal- aan jezelf te danken hebt!’ En weg is ze.