Gips en taartjes

‘Ik zit zo lekker sereen te schrijven,’  had ik net gemaild. Toen ging de telefoon en hoorde ik mijn kind huilen. Op een manier waarvan je meteen weet: dit is niet goed.

Het enige geluid was dat van mijn nagels op mijn toetsenbord. Man in Istanbul, kids vertrokken met diverse schoolbussen en de olijfplukkers net weer doorgetrokken naar een volgend veld.
Maar ondertussen had mijn jongste dochter in het voetbalteam op school een bal gestopt met haar hand; en die bal was zo hard dat haar hand verkeerd om dubbelklapte tegen haar arm – op de manier zoals je dat in horrorfilms wel eens ziet. Dus was haar armpje gebroken.

Twee dikke matrones

En dan is het ver, het dichtstbijzijnde grote ziekenhuis. Ruim een uur het intens grauwe snoetje van je kind in de autospiegel en haar horen gillen bij elke hobbeltje van de ineens idioot hobbelige weg.
De ziekenhuizen in Zuid Spanje doen denken aan de jaren vijftig van de vorige eeuw. Grauwe gangen, niks aan de muur, het kale cement met af en toe een scheurtje. En in de gangen scharminkelige bijna-dode bejaarden in ziekenhuisbedden die wachten op… ja waarop eigenlijk? Er is niemand bij ze.
Maar de dokters daarentegen, zijn fantastisch. Binnen tien minuten zaten we bij de kinderarts, een kwartier later werden er al foto’s gemaakt en mochten we die weer naar de dokter gaan brengen. We hadden het breukje toen zelf al gezien.
De kinderafdeling is net zo functioneel als de rest van het ziekenhuis en aan prefab gips in coole kleuren deden ze ook al niet. Twee dikke matrones haalden druk babbelend grote lappen door een gipsbad in een emmer en iedereen raakte ondergespikkeld. Maar het werkte, natuurlijk werkte het. Vervolgens spoten ze nog een enorme injectiespuit vol ibuprofen leeg in mijn dochters mond en anderhalf uur later zaten we alweer vrolijk vieze Spaanse taartjes te eten in een fancy tearoom. Dat was eigenlijk enorm dierbaar en gezellig, zomaar op een doordeweekse werkdag.