‘Hier heb je een droomhuisje en het staat in Amsterdam.’
Nee, meer kan ik er niet over vertellen en het gaat vast niet door, maar dit was de grootste verleiding van de afgelopen weken, wat zeg ik – maanden.
Bibberig
Het is geen geheim dat ik af en toe van de Spaanse berg af wil. Daar kan die berg zelf niet zoveel aan doen, dat heeft vooral te maken met de ontworteling die het vele reizen bij mij heeft veroorzaakt. Ik kan geloof ik nergens meer lang wonen. En zeker in de winter mis ik de stad.
Dus toen dat huisje ineens aan de horizon gloorde, kreeg ik een hevige aanval van verliefdheid, liep voortdurend te dagdromen, bibberig van de opwinding. Vrienden, uitgaansleven, dynamiek. Het was er allemaal – en zo dichtbij!
Amandelbloesem
Maar er gebeurde ook iets anders: de berg begon op te gloeien, te stralen, lonkte mij met duizend fijne dingen. De zon! Het licht! Waar kan je fijner en ongestoorder schrijven, waar zoent iedereen (de dokter, de schooldirecteur,de belastingconsulent) je zo gezellig op beide wangen, hoe kan ik ooit nog zonder onze (ja onze) groenste en lekkerste olijfolie, waar is de kapper zo pretentieloos en goedkoop en wat is er eigenlijk leuker dan de terrasjes van Granada waar elk jaargetijde wel een gitarist speelt en de wijn altijd goed is…
En nu bloeit, om de verwarring compleet te maken, weer de amandelboom voor het huis. Geen bloesem zo teer en tegelijk zo sterk, dwars door de nachtelijke vrieskou heen. Het is het kleed van een lentebruid: kijk, daar is ze weer en het is raar maar waar: ik heb haar echt gemist…
3 reacties op “En de berg begon te stralen”
Verlangen en gemis sluiten elkaar niet uit, maar vloeien naadloos in elkaar over. Daarom kun je ook niet één van beide kiezen.
Het gevolg is gelukkig dat je altijd van beide walletjes eet: het positieve van beide heb je sowieso!
Tja, als je geworteld bent in twee plaatsen, met je ene been op de ene en je andere been op de andere plaats, dan leidt dat tot een spagaat. En zoals iedere danseres je kan vertellen, dat kan je alleen maar pijnloos doen na heel veel oefenen. Wie weet bereik je dan de kunst van de bilocatie – het op twee plaatsen tegelijk zijn. (mij is het niet gelukt, maar ik heb het ook nooit geprobeerd)
Ach… zo mooi! Heimwee en verlangen…
Ada