En niemand was gekomen

Ik werd wakker, badend in het zweet. ‘Shit,’  dacht ik, ‘ik heb vandaag een boekpresentatie en er is niemand die het weet.’  Ik draaide me om en droomde door .

Een boekpresentatie op een doordeweekse dag om 11 uur in de ochtend staat natuurlijk sowieso niet garant voor een wilde toeloop. Maar dit is een boek voor hele kleine kindjes, peuters en kleuters hebben andere agenda’s. Of opa’s en oma’s; het leek me de perfecte gelegenheid om ook mijn oude moedertje mee te nemen, die zo lekker trots zou zijn. Er zou getekend worden, de geweldige kindercabaretier Pieter Tiddens zou iets doen en er was taart – of die zou ik nog gaan regelen.

Zieliger

Ik keek naar de klok: ik ging te laat komen. Er was geen sprake van dat ik nog een auto kon regelen voor mijn moeder – en samen met haar met de trein en de bus… dan zou ik nog véél later komen.  Ik haastte me naar De Vries in Haarlem maar toen ik binnenkwam was iedereen al weg: kindercabaretier Pieter Tiddens en zelfs illustratrice Mylo Freeman – wat raar was, want het is nog meer háár boek dan het mijne. De taart was wel gelukt en ook een enorme stapel boeken. In consignatie, gelukkig. Maar niemand keek ernaar want het was ook grotemensenboekenweek. De enige die een boek kocht was mijn vriend Daan van de boekwinkel, maar dat vond ik nog zieliger dan als hij dat niet had gedaan.

En toen ik uren later met het boek onder mijn arm bij het tehuis aankwam, stond mijn moeder – keurig gekleed met jas en muts en haar onafscheidelijke koffertje – bijkans bevroren voor de deur. Ze had me de hele dag al op staan wachten.

PS Tekening van Mylo Freeman natuurlijk. En het lijkt wel een set up, maar het zou ook raar zijn als ik dit niet deed. Vooraankondiging: donderdag 13 maart 11 uur, presentatie van het prentenboek Te groot voor op schoot in Haarlem. Iedereen is welkom…