Ik reed met iemand mee en was een uur te vroeg op het busstation. Dus begon mijn dag op een lelijk formica terras in Granada, in de stralende zon.
Cafe cortado. Mijn koffer. Mijn rode jas die veel te warm was maar die ik lekker toch niet uit deed. En mijn schrijfschriftje op schoot.
Er was niemand anders dan ik. Geen vriendin op de stoel tegenover me, geen man, geen kinderen.
Er raasde een ambulance voorbij. Ik keek naar een eenzame skateboarder die steeds hogere sprongen maakte en naar de bussen die af en aan reden op weg naar Madrid, Sevilla, Portugal. Mijn piepkleine wereld was onbegrensd.
