Circus Kikker

‘Voor heel veel van deze kinderen is dit het eerste en enige boek dat ze in huis hebben.’
Ja, we zijn op een missie. In een rode circusbus.

De Buiksloterbreekbekkikker is er, het voelt lekkerder in je handen dan een pasgeboren baby. En verhalen-Nancy zou verhalen-Nancy niet zijn als ze van het uitdelen van dit sprookjesboek aan bijna 7000 scholieren in Amsterdam-Noord niet ook een lichtelijk hysterisch verhaal had gemaakt.
Dus rijden wij in een rode circusbus, met daarin tafeltjes met bloemen, van oude bewaarschooltjes naar de meest futuristische leerfabrieken. En is al het eten in de bus afkomstig uit de verhalen (de tosti’s van de broodroosterprinses, de spekkoek is eigenlijk zebrataart en duivekater is die van de oude veerman). Verder zijn er trompetterende herauten, lekkende bellenblaasmachines en moeten wij schrijvers – performers bij uitstek- van Nancy goochelen met paars water dat groen wordt. Groen? Ja, want dat is de kleur van de Buiksloterbreekbekkikker. Zo denkt een Nancy.

Hoera een boek!

Ik ben natuurlijk een circusmeid van niks, met mijn chique panty en gelakte nagels. En ik ben er na dag 1 al een beetje moe van.
Maar er gebeurt ook iets anders. Dat ik al die aula’s vol kinderen zie stralen en juichen alsof ze het mooiste cadeau van de wereld krijgen. Een boek! Hoera, een echt boek! Mogen we nu meteen gaan lezen?
En dat ik dan een hoekje heel stiekem mijn tranen weg sta te vegen.