Dromen en ruiken

Het wordt al donker en ik zit op het busstation van Malaga. Dat herken ik met mijn ogen dicht.

De rode bus van Amsterdam-Noord heeft plaatsgemaakt voor de Spaanse lange afstandsbus terug naar de berg.  Op het station ruikt het naar ronkende uitlaatgassen vermengd met de koude lentegeur van ozon. Naar het zweet van dikke Spaanse mannen die loten verkopen. De kringelende rook van het sigaretje dat de studente op de bank naast me tussen haar vingers geklemd houdt. Een wolk verschaald parfum van overwinterende vrouwen, klikkend op hun hakjes, rollend met hun koffers. Daardoorheen een vlaag van gefrituurd eten en een man in een fout pak met sterke Spaanse koffie in een kartonnen bekertje. En steeds iets van de zee.

Verbindende dingen

Ruik ik het extra goed omdat ook het afscheid al in de lucht hangt? Mijn gedachten meanderen terug – en vooruit-  naar Herberg In de veilige haven, ons volgende huis. Nu het groot groter groots in de krant heeft gestaan krijg ik nog meer berichtjes van vrienden en bekenden die verbindende dingen willen komen doen in de door de krant tot ‘vredesoord’ omgedoopte serre. Dingen met theater, poëzie, yoga, superfood, zelfgebrande koffie…
Ik zie mijzelf daar steeds vrolijk aan de zijlijn staan met een stapeltje zelfgebakken taarten – en ondertussen kijk ik mijn ogen uit natuurlijk, zoals schrijvers doen.
Eenmaal op de berg ontmaagd ik mijn mooiste opschrijfboekje en vul het met al die namen en plannen. Die serre moet nog gebouwd worden, maar ik verzamel alvast fijne dromen. Sommige (die koffie!) kan ik nu al ruiken…