We gaan op reis en we nemen mee… een paard!

‘Als Pegasus niet mee mag, dan ga ik ook niet’.

Dat mijn middelste dochter een paard heeft, is gebeurd toen ik even niet oplette, ik geloof tijdens de kinderboekenweek. Ik snap het wel: geef een paardenmeisje een paard en je geeft haar de zon. Elke dag sjokt ze drie kwartier de volgende berg op waar ‘Pega’  staat, weer of geen weer, en is ze urenlang bezig met voor haar doen onvoorstelbaar geduld om dit mishandelde halfwilde paardje te temmen en te koesteren. En ach, het kost mij, mislukte boerin die niet van dieren houdt, niet al te veel tijd (hoewel ik verrassend vaak toch ineens de Pegataxi ben).

Extended

Maar ja, een paard aan het IJ… En als het aan Chaia ligt gaat ook de zwerfhond mee en alle zwerfkatten (er zijn er weer twee zwanger). Gesprekken daarover tussen haar en mij lopen steevast uit op teksten (van mij) als ‘Maar je kunt toch niet…’ ‘En als je maar niet denkt dat ik…’ en een razendsnel oplopende irritatiegraad van haar.   Ik heb maar steeds visioenen van dat het kind op een gegeven moment uit huis is en dat ik daar dan zit met al die beesten. Gelukkig heeft ze een tomeloze vader die bij alles altijd ‘waarom niet?’  of ‘natuurlijk’  roept – en die wél veel van dieren houdt. Dus nu lijkt het er ineens op dat hij een plekje voor Pegasus heeft gevonden, vlakbij het Amsterdamse huis.
Hoewel ik het nog steeds niet helemaal kan geloven (‘maar wat kost dat dan?’) ben ik ook langzaam blij aan het worden. Bij onze extended family hoort ook Pega  – en wie wil zijn kind de zon afnemen?

Dat was gisteren. Vandaag kwam Chaia ineens stralend op mij af. ‘Heb je het al gehoord? Als Pega daar in dat weitje kan staan, mag ze in de lente ook een veulen. Ja echt. Papa zei: waarom niet?’