Een vrouw uit Somalië

Ik zit op het vliegveld van Malaga en ik voel me mooi want ik heb nieuwe laarsjes aan.

We voelen ons allemáál mooi. De rondborstige vrouwen met hun gouden sieraden die te lang in de zon hebben gezeten. De gezinnetjes met hun zomerkleren alvast aan, de mannen in dappere korte broeken. Dat ene superverliefde blonde meisje (huwelijksreis? stiekem zwanger?) dat slank, fris en jong staat te zijn bij de Starbucks. We drinken allemaal veel te dure koffie en voelen ons heel wat.

Benen

Dan ineens materialiseert Zij in ons midden. Ik denk dat ze uit Somalië komt en alleen al haar benen zijn zo lang dat ze eindigen waar bij de meeste vrouwen de borsten beginnen. Ze heeft een Chanel tas en een Louis Vuitton portemonnee (of andersom) en alles aan haar is perfect. Haar huid glanst alsof ze er Shell olie overheen heeft laten lopen, haar blik is trots zonder verwaand te zijn en natuurlijk draagt ze stilettohakken waarnaast mijn laarsjes meteen een soort klompen worden.
En dat gebeurt er dus met alles. Binnen een straal van tien meter verandert iedereen in een bleke, pukkelige, bobbelige gnoom. De overwinterende vrouwen verschrompelen in de curven van hun rimpels, de Nederlandse toeristen worden onmiskenbaar Nederlandse toeristen want gekleed in hobbezakken en met zielig haar en dikke benen. Zelfs dat ene leuke blonde meisje is ineens  witjes en saai.

Shots

De vrouw uit Somalië doet een ingewikkelde bestelling met veel extra shots en ik moet ineens opschieten voor mijn vliegtuig. Ik kan langs twee kanten de Starbucks uit. Als ik langs Haar kom, zal ik klein en dik worden – maar dan kan ik wel op haar koffiebeker gluren hoe ze heet. Hoe heet zo’n vrouw? Vast een geweldige naam die ik ooit nog in een boek kan gebruiken.
Dat zal ik nu dus nooit weten.