Eternal sunshine

Wintertenen, loopneuzen, regen die tegen de ramen slaat. ‘Ik dacht dat in Spanje de zon altijd scheen,’  schrijft een collega.

Terwijl jullie in Nederland op het strand zaten met zijn allen (dat is niet aan mij voorbijgegaan) bibberden wij ons hier door koud herfstachtig weer. Nee, in Spanje schijnt niet altijd de zon, zeker niet in de bergen. Nu schijnt ie inmiddels weer, maar daarvoor tien dagen niet, het huis is er nog koud van.

Veranda

In een van mijn lievelingsfilms Eternal sunshine of the spotless mind schijnt de zon bijna niet. De lucht klaart even op als Jim Carrey en Kate Winslet verliefd op elkaar worden, totdat het onweer losbarst en hun liefde ten einde loopt. Daarvoor en daarna is het grauw. De strijd tegen dat grauw, daar gaat die film over: Het verlangen naar groots en meeslepend, naar eindeloos verliefd, naar nooit saai. Wie kent dat niet?
Je kunt bijvoorbeeld in Spanje gaan wonen: altijd vakantie, veel meer zon. Middenin de week buiten op de patio naast het zwembad koffie drinken, schrijven op de veranda in van dat zuidelijke licht.
Is dat bijzonderder als je het net tien dagen gemist heb? Of als je weet dat het in Nederland regent? Dat is de moraal van de film: vreugde en leed zijn onafscheidelijk, wit moet naast zwart, anders wordt pas echt alles grauw.

Eigenlijk best calvinistisch. Wie wil er nou niet altijd zon?

Foto door mijn lieve ‘buurvrouw’ Prisca Sinay