In de beslotenheid van de Spaanse schoolbus heerst het recht van de sterkste. Van willekeur en intimidatie. Daar regeert het buswijf – met volle steun van alle ouders.
Je mag er niet snoepen. Niet een broodje eten of water drinken. Niet je huiswerk leren (maar sommige kinderen mogen dat allemaal wel). De dames die de schoolbussen begeleiden, zijn dol op het verzinnen van eigen wetten en regeltjes en tijdens het ritje van en naar school zijn ze even übermachtig. Als je protesteert zeggen ze rustig dat ze je de bus uit gaan zetten in the middle of nowhere, ze laten de chauffeur zelfs stoppen. Ze gooien ook dingen door het raam naar buiten (Pokemon-kaarten, een keertje de nieuwe pet van een jongetje).
Braaf
De twee oudste dochters kiezen eieren voor hun geld en schikken zich braaf. Zo kan het dus gebeuren dat Bloem per dag twee uur doelloos voor zich uit zit te staren, terwijl haar nieuwe boek brandt in haar tas: lees mij, lees mij…
Maar de jongste is een beetje anders, om te beginnen is ze veel beweeglijker. Ze is super verontwaardigd over de voorkeursbehandeling of over de strengheid waarmee ze na een lange schooldag op haar stoel gepind wordt.
‘Trek je er niks van aan,’ heb ik al zo vaak gezegd. In Nederland zou je als ouders misschien gaan klagen over overdreven busregels, maar in Spanje werkt dat niet: iedereen die voor school werkt -al is het miss bus- is oppermachtig volgens de ouders. Uit ervaring weet ik dat er toch niks gebeurt als ik naar de directeur ga, hij zou me amper begrijpen.
‘Laat je niet verleiden tot een gevecht wat je toch niet wint,’ adviseer ik mijn dochter elke ochtend. ‘De mevrouw van de bus is totaal onbelangrijk, toch?’
Ze eet kauwgum!
Maar vandaag word ik zelf ontboden. De busvrouw wenkt me naar binnen en schreeuwt ten overstaan van alle kinderen dat mijn kind onhandelbaar is. ‘Ze eet kauwgum! En ze zit niet stil, erger nog: ze stoeit met een ander kind.’
Ik moet eerst lachen, maar dan hoor ik mezelf toch ineens zeggen dat ik met mijn dochter zal praten. Waarom, waarom doe ik dat, als ik vind dat ze niks verkeerd doet?
Als de bus wegrijdt, zwaait Dunya niet door het raam zoals anders. Ze zit met haar hoofd in haar handen alsof ze zich schaamt.
Onmiddellijk slaat dat op mij over. Lafaard die ik ben, mijn eigen kind zo afvallen. Volgende keer sla ik dat buswijf in elkaar!
2 reacties op “Het buswijf”
Zeg tegen dat stomme buswijf dat op kauwgum
kauwen goed voor je hart en hersens is.
Het buswijf heeft zeker niets te vertellen
thuis. Hoezo belangrijk.
Warme groet, ook voor de jongste natuurlijk.
Liesbeth
Mmm, kun je niet je arsenaal van Amsterdamse scheldwoorden, ik meen me te herinneren dat je daar eens over geschreven hebt, met een lieve lach over haar heen storten? Zij begrijpt het niet en jij knapt er vast van op.
Ada