Home alone

‘Mama, als wij met zijn tweetjes samen zijn, weet je wat ik dan het allerliefste wil?’

Er kwamen gasten en die gingen weer. Twee familieleden vertrokken samen naar Nederland. Eén dochter heb ik gisteren idioot vroeg naar de bus gebracht voor een schoolkamp in Budapest. En toen was ik ineens over met mijn kleintje. Nou ja ze is tien-en-een-half, maar zoals Ria Bremer (ja, de echte) tegen me zei bij haar geboorte: ‘Dit blijft altijd je kleintje, hoe oud ze ook wordt.’
Dunya en ik zijn nooit met zijn tweetjes dus ze mag lekker bij me in bed. Daar gaan we al vroeg naar toe met koekjes en voorleesboeken en lekkere dingen. ‘Paprika!’  zegt het rare kind enthousiast. ‘Dan gaan we de hele nacht knuffelen, goed? En mama, weet je wat ik ook heel graag wil? Samen The West Side Story kijken, die heb ik nog nooit gezien.’

Eerste keer

Ah, the circle of life. Hoe goed weet ik nog mijn eigen eerste keer West Side Story, ik moest zo hard huilen dat ik niet meer uit mijn woorden kon komen tot ver na de eindtune. The first cut is the deepest, ik las laatst weer dat hoe ouder je wordt en hoe vaker de herhaling, hoe minder je geraakt kunt worden. Dat weiger ik te geloven. Nee, ik moet niet meer huilen om The West Side Story, daar is inmiddels harder en vooral eigentijdser geschut voor nodig. Maar ik kan nog steeds heel goed ontroerd zijn, ook om dingen waar ik vroeger geen idee van had. Zoals dit: met mijn ongelooflijke knuffelmeisje van tien samen in bed paprika eten.