Sneeuwvlokje

Ze stuurt me een paar berichtjes. ‘Lieve Anna en jouw Angels. Dat wilde ik zó graag een keer opschrijven.’

Gewoon een meisje dat een van mijn boeken heeft gelezen. Maar dan wel eentje die op een of andere manier direct mijn hart binnenkomt, als was ze ook een engeltje van mij. ‘Ik vind het zo lief dat je je kinderen zo noemt op je site. En je man ‘mijn held’.’

De liefste mensen

Zelf heeft ze een ander verhaal. ‘Mijn vader is na 1 week na de geboorte weggegaan. Mijn mama heeft dat verschillende keren gedaan.’  Een heel boek zit er achter die twee zinnen. Maar het meisje doet niet dramatisch en ook niet overdreven stoer. ‘Ik woon vanaf de geboorte bij oma en opa/de liefste mensen en wij houden heel veel van elkaar. Oma kan de leukste feestjes verzinnen. Mijn project is na de meivakantie een boekbespreking van jouw boek Stop,hou op! Oma heeft het ook gelezen en oma vind het het leukste kinderboek en ik ook. Ik heb al veel plaatjes van jou gevonden op internet. Met je Angels.’ Lang leve de opa’s en de oma’s!
Poëtisch is dit meisje ook. Ze ondertekent haar berichtjes met Sneeuwvlokje.  ‘Zo noemt oma mij. Na de bevalling had oma mij vast en toen begon het te sneeuwen.’

Kanjertraining

Dat ze op school een ‘kanjertraining‘  heeft gedaan schrijft ze ook nog, en dat lijkt me heel goed gelukt, zo dapper als ze is. Net zo dapper – nee, dapperder- dan het weinig weerbare meisje in dat boek van mij, dat het liefst op de rug van een zeeschildpad in de oceaan zou verdwijnen (maar het uitiendelijk niet doet).
Alsjeblieft Sneeuwvlokje, dit stukje is voor jou.