Muurtje

Club de Malas Madres (club van slechte moeders), zo heet een nieuwe beweging in Spanje. En o wat herken ik mezelf erin. Hup, uit de comfortzone met die kids!

Het is vast een reactie op die keurig gekapte en geklede Spaanse kindjes altijd. Naast hen ziet mijn jongste er vaak uit als een gitana, met voor ze bij de schoolbus is alweer een vlek op haar broek en anders wel een gat. Thuis laat ik haar vaak veel te lang voor de tv hangen zodat ikzelf lekker door kan schrijven en als ze, alleen of met een vriend, de campo in gaat ben ik haar vaak uren kwijt, geen idee wat ze uitspookt. Zodat iemand anders mij komt vertellen dat ze fikkies aan het stoken zijn – ‘ja, nogal groot’-  en ik me meteen een mala madre voel. Terwijl ik tegelijkertijd denk, net als bij vriendinnenruzietjes of gedoe met het buswijf: los het maar op, zoek het uit zonder de veilige bescherming van je moeder.  Zei Paul Biegel niet  ‘De aard van het kind is niet het klein zijn maar het groot worden’?

Kusjes

De laatste dagen doen Dunya en ik als we naar de schoolbus lopen een nieuw spel: we verzinnen onze eigen versie van My favourite things (ja nog steeds into The sound of music). Dunya fietst wild slippend om me heen en rijmt erop los, stoer in het Engels. Dat levert dit soort teksten op:
Going to school and play with my friehiends
Picking wild flowers and sleeping in tehents
Running with my dog, see the kittens and playhay
Getting four presents for my brthdayhay
Waiting for my father who is almost back agaihain
Kissing my mother as much as I cahan

Spelen, bloemen plukken, kusjes geven, fietsen. Dat zijn de aller- allerfijnste dingen die mijn tienjarige dochter kan bedenken, dat is haar wereld. En ineens schiet ik vol. Wat nou groot worden, wat nou uit je comfortzone? Ik bouw een muurtje om onze berg, met alle dieren, bloemen en onszelf er middenin. En nooitnooitnooit mag ze bij me vandaan.