Sorry Suze…

Mijn twee grootvaders grommen in mijn nek, mijn vader kijkt streng, mijn man – op vredesmissie in Azië-  is ongetwijfeld diep teleurgesteld.
Maar kan ik er wat aan doen dat Andalusië te suf is voor Europa?

‘Je moet altijd gaan stemmen,’  heb ik mijn jongste dochter die ochtend nog geleerd. Hoe hard hebben ze daarvoor gevochten, mensen als Suze Groeneweg die als eerste vrouw in de Tweede Kamer kwam. Dat is een volle nicht van mijn moeder, hoe stoer is dat!
It runs in the family. Mijn vader gaat nog steeds de straat op met flyers. De ene opa was voorvechter van de SDAP, de ander lid van gedeputeerde staten. Wat zouden ze trots zijn geweest op mijn ook al enorm geêngageerde echtgenoot.

Vodje

Dus ga ik natúúrlijk stemmen, ook al heb ik eigenlijk geen tijd. Om twee uur sta ik voor de deur van wat hopelijk het ‘centro civico’  is, ik heb alleen maar een vaag vodje ontvangen en zelf maar een machtiging voor Ilco in elkaar gedraaid. Nergens een bord, een spandoek, een foldertje. Na  zeker twintig minuten rondlopen en tig keer vragen (ik ben echt de enige van het dorp die vandaag wil stemmen geloof ik) weet ik dat het ja, het centro civico is en ja, dat het dicht is.
Hoe vaak laat ik me nog verrassen door de Spaanse siesta? Alles stopt  tussen twee en vijf uur. En dat terwijl dat dan dus juist zo’n goed moment zou zijn om te stemmen!

In de middag moet ik naar Granada en weer terug. Snel koken en dan toch maar weer die auto in. ‘Niet stemmen is geen optie.’  Wat een goed voorbeeld ben ik toch voor mijn kinderen!
Totdat ik verdomme weer voor een dichte deur sta. ‘Dit is toch…?’  zeg ik vertwijfeld tegen een oud baasje.
Hij knikt. ‘Ja, dat is het centro civico. Maar wie heeft je gezegd dat ze ‘s middags open zijn?’