Tattoo girl

Ze wil een tattoo op haar pols en verrassend genoeg hebben haar vader en ik los van elkaar meteen gezegd dat het mocht.

Alsof dit kind niet perfect weet wat ze doet. Hoe heerlijk – en hoe verbijsterend, voor mij dan- als je in essentie niet onzeker bent. Niet over jezelf, niet over het leven. Bloem omarmt het leven en het leven omarmt haar.

Voorleesmarathon

Ze heeft van die projecten. Grote projecten, zoals dat ze deze zomer weer een maand naar Parijs gaat voor de zomerschool van de New York Film Academy. Hoe duur het ook is, ze krijgt het voor elkaar. En het volgende project – een jaar in New York na haar eindexamen – zal dus ook wel lukken. Maar kleinere projecten neemt ze al net zo serieus, zoals haar zusje van tien achter elkaar in een soort marathon de hele Hongerspelen voorlezen. Bloem begint daar zo hartstochtelijk aan dat die beweeglijke, snel afgeleide Dunya urenlang gebiologeerd naast haar zit op de zonnige patio. Oké, af en toe staat ze ineens op haar kop of valt ze in het zwembad, maar ze luistert wel degelijk. En als ze uit bed komt is het eerste wat ze vraagt: ‘Bloem, ga je me weer voorlezen?’

En nu dus die tattoo. Gekalligrafeerd kringelen de letters als een armband om haar pols: ‘Live your dreams’.  Een ode aan haar vader lijkt me, maar toch ook heel erg Bloem. Volgende week wordt ze zeventien, beeldschoon en alles. Pas maar op wereld, Bloem komt eraan!