The hills come alive

One of my most favourite things: met mijn dochters The sound of music kijken.

Tot mijn verbazing zetten ze de dvd zelf steeds weer op. En ze herinneren zich ook nog feilloos de eerste keer dat ik met hen ging kijken. ‘De afstandsbediening deed het niet, dus we hadden geen ondertitels. Jij ging toen alles voor ons vertalen,’  zegt de een. ‘Je had er lekkere dingetjes bij,‘  herinnert de ander. ‘Dropjes en wortels enzo.’  Wortels… hm, kennelijk was ik toen in een gezonde periode. Maar ik heb het daarmee maar mooi zo stevig ingezet dat dit deel van de opvoeding wonderbaarlijk goed gelukt is. Nee, niet het eten van wortels – maar The sound of music omarmen als pijler van je persoonlijke canon.

Geruststellend

We kennen alle liedjes uit ons hoofd (maar ik mag niet meezingen helaas) en de meiden identificeren zich elk met een van de zeven kinderen. ‘Nu ben ik ouder dan Liesl’  roept Bloem verbaasd als ze ‘Sixteen going on seventeen’  zingen.
Zelfs in Afrika hadden we de dvd bij ons. En toen Chaia heel ziek was, was dit het teken dat alles goed zou komen: dat ze weer kracht genoeg had om er samen met ons naar te kijken. Alles maar dan ook alles is geruststellend in die film, tot het zachte en toch glimmende bed van Fraülein Maria aan toe waar je altijd in kunt schuilen als er buiten onweer is.  Wat geeft het dat het moralistisch, nationalistisch,  eendimensionaal en vooral ook heel langdradig is – er zijn de liedjes, altijd weer de liedjes. Van Climb every mountain tot Somewhere in my youth (or childhood), ze slepen je in volle vaart door de cruciale momenten van je leven.

De Spanjaarden die altijd alles vertalen hebben The sound of music in de markt gezet als  Sonrisas y lagrimas (Een lach en een traan) en in Latijns Amerika werd het La novicia rebelde (De rebelse non). Die hebben er dus niks van begrepen.