Waar blijft de Spaanse Fellini?

‘Ik wil het filmen,’ zegt mijn oudste dochter gedreven. ‘Denk je dat dit over een paar jaar nog precies hetzelfde is? Dat dit altijd zo blijft?’

De vette Spaanse folklore van een Andalusisch heiligenfeest. Voor toeristen te lokaal en te ver weg. Dus moeten we alleen maar hopen dat er niet teveel jongeren wegtrekken naar de stad op zoek naar werk. En ja, dan kan Bloem zomaar de Spaanse Fellini worden.

Imca Marina

De ingredienten liggen gewoon bij ons om de hoek. Olijfvelden, klaprozen. Een processie. Een kapelletje vol met bloemen die ruiken naar begrafenis. Paella voor een paar honderd man (in een pan van drie meter doorsnee boven een houtvuur). De geur van worst, bier, sigaretten. Een zangeres met geluidsband die liedjes zingt die allemaal lijken op ‘Viva España’  van Imca Marina. Een zee van ouwe mensen die daarop met elkaar walsen- of misschien is het de rumba. En dat die vrouwen er allemaal uitzien zoals Imca Marina nu (google dat). Sommigen met flamencojurken en neprozen in hun haar. Sowieso al het haar gekleurd en hoog gekapt. En ze hebben echte waaiers tegen de hitte!

Passie

Nu nog een vleugje camp erbij, een fikse snuf romantiek en een zonnefilter… en je hebt het kleine, superlokale ineens heel filmisch gemaakt.
Het verhaal komt vandaag van de saaiste vrouw van het dorp. Ik ken haar van de school, de supermarkt. Grote tanden, dun haar, een onflatteus jurkje dat net iets te kort is. Onelegante schoenen. Wel altijd een grote lach.
Deze onbestemde vrouw stapt vandaag zomaar op het podiumpje als de band klaar is. Haar man -of buurman- springt achter de elektrische piano. Er is geen technicus die het even mooi op elkaar afstemt en het klinkt veel te hard – maar de saaie vrouw begint toch te zingen. Zomaar, onaangekondigd. En wat er dan gebeurt…
Een stem als een klok, een passie zo groot dat ik er plaatsvervangend kippenvel van krijg. Voor wie, waarom? Una voz antigua de viento y de sal…Nog nooit in mijn leven zo’n prachtige uitvoering van Alfonsina y el mar gehoord, ook niet van La Sosa zelf. Ach Bloempje, schiet maar op met je camera…