Jonge sla

‘Dat je er wel om kunt huilen. Om die jonge sla.’  Stuntelend sta ik in de Spaanse groentewinkel het gedicht van Rutger Kopland uit te leggen. Ik hoor mezelf maar door ratelen en ben erg blij dat mijn dochters er niet bij zijn, wat zouden ze zich diep voor mij schamen.

Er is hier één groentewinkel en die verkoopt alleen Spaanse seizoensgroente. Dat betekent wekenlang eindeloos groene asperges, dan weer tuinboontjes, dan weer kersen. En dan ook ineens niet meer. Ik bedenk nooit meer van tevoren wat ik ga koken omdat ik toch nooit weet wat ze hebben.

Groentedude

Sla is hier icebergsla, fonetisch uitgesproken als iezeberg. Maar vandaag zie ik ineens iets opwindends: een chic doosje met daarin twee schitterende kropslaatjes. ‘Wat is dat een mooie sla,’  hoor ik mezelf lyrisch doen tegen de groentedude die maar een paar jaar ouder is dan mijn dochter. En dan sta ik dus ineens Rutger Kopland te vertalen, helemaal in de ban van die sla. Terwijl ik in al die jaren nooit één woord met die jongen heb gewisseld. Met zijn vader, met zijn moeder, maar hij is altijd de stoere sjouwer met de zakken aardappels. Die vandaag dus even alleen in de winkel staat.
En dan gebeurt het. Er twinkelt iets in zijn ogen en de jongen valt uit zijn rol. ‘Ik vind die sla ook zó mooi,‘  bekent hij. ‘Kijk er zitten allemaal kleine worteltjes onder, hij leeft. Elke ochtend geef ik die twee kropjes een beetje water om te drinken. Ze zijn helemaal perfect. En naast hen stelt die iezeberg niks meer voor.’

Wereldvreemd

Er is nog steeds als door een wonder niemand anders in de winkel en natuurlijk koop ik de sla. Waarop de jongen mij een enorme ananas cadeau geeft (‘Deze is zo goed en zoet’) en vervolgens al mijn tassen vol groenten voor mij naar de auto sjouwt. Ook dat heeft hij nog nooit gedaan.
Ik rij naar huis met het doosje met de slaatjes naast me in de Landrover en vraag me af of ik nu definitief wereldvreemd ben geworden en ook wat Rutger Kopland ervan zou vinden.
Thuis word ik inderdaad keihard uitgelachen.