De moeder van Steffi en Nelli is dood. Ik lees het voor en schrik zelf. Shit, even vergeten dat het op dit moment in het boek al gebeurt. Ik kijk naar mijn tienjarige dochter in haar bed, trekt ze het wel?
Dunya huilt niet. Ze vraagt wel: ‘Jij gaat toch niet dood, hè?’ Ik zeg zo vrolijk mogelijk dat het er niet zo uitziet. ‘En zeker niet zolang ik nog zo hard in je blote schouder kan bijten.’
Tien stukken
Maar Dunya wil niet stoeien, ze wil filosoferen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zegt ze vlotjes: ‘Mijn hart is verdeeld in twee helften. De ene helft heb ik zelf nodig om te leven, om mijn bloed rond te pompen door mijn aderen en ook alle fijne herinneringen. De andere helft heb ik in tien stukken verdeeld: eentje voor papa, voor jou, voor mijn zussen. Jullie zitten allemaal in mij, voor altijd. Net als de moeder van Steffi in haar zit. Het vijfde stuk is voor mezelf.’
‘En die vijf stukken van je hart die nog overblijven?’
Zonder een moment na te denken, zegt ze: ‘Die zijn voor vriendschap, liefde vrolijkheid, vrijheid. En wat nog meer? O ja, vrede.’
Tevreden draait ze zich om. ‘Slaap lekker mama.’
4 reacties op “Slaap lekker, mama”
Ontroerend.
Kleine meisjes ( Afrikareis ) worden groot.
Stukje van vandaag sluit erop aan, Barbera 🙂 (zo jammer dat ik de reacties op dit blog nooit kan liken)
Ik vind het wel een idee, een dergelijk economisch gebruik van je hart. Ik houd het erin.
Ja, ik sluit me bij Erik aan. Zo’n hart wens ik iedereen en ook mezelf wel toe 🙂
Ada