# Bikini

Ach wat hebben mijn vriendinnen en ik veel gemist vroeger. Hoe eenzaam en vooral langzaam moesten wij bouwen aan ons lage meisjeszelfbeeld.

Dáárom zijn die telefoons van de dochters dus mee. Actie 1: ga met je bikini naar het strand, borstel je haar, zonnebril erin (tot zover doe ik precies hetzelfde). Actie 2: pak je telefoon en maak de eerste van zeker honderd selfies. Er hoort een speciale selfie-glimlach  bij en ook selfie-apps met filters die visagisten overbodig maken.

Instant

‘Jullie zijn echt blij met jezelf hè?’ lacht hun vader als hij ze zo een tijd heeft zien paraderen langs de zee. Maar dat lijkt me niet de essentie. Die meiden willen vooral blij met zichzelf worden. Daarbij helpt actie 3: het delen. Met vriendinnen. In groepen. En nog anoniemer: op Instagram. Ilco heeft net een jongerencongres bijgewoond en vertelt over een afschrikwekkend filmpje: een viezige man komt aan je deur om te vragen of hij even naar de foto’s van je kind mag kijken. ‘Vooral die van je dochter.’ De mensen in het filmpje worden woedend, maar, zo is de moraal, op Internet gebeurt dat precies zo. Instagram is publieke ruimte, de leukste selfies vinden óók gretig aftrek bij totale vreemden die zijn ingelogd als bijvoorbeeld  ‘guest 428.’ ‘Met hashtag bikini krijg je extra veel likes,’  zegt de oudste dochter, ‘net als hashtag schooluniform.’ Tegelijkertijd is dat de grap: zoveel mogelijk likes scoren op je zorgvuldig gecomponeerde foto.

Het is vast naïef maar die likes blijven in mijn hoofd – net als bij hen – goddank abstract en anoniem. Ik snap die instant opwaardering van je zelfbeeld via Instagram wel, dat is net zoiets als een Mars eten als je honger hebt. En verder lijkt het me niet veel anders dan wat wij vroeger deden, de afdruk van je naam  aan de binnenkant van een openbare wc-deur. Of schrijven in het natte zand.  Anna was here.