Snikken in je hoody

‘Ik trap er niet meer in, het is een stom spel.’ Dat denk ik als ik met een woest snikkend meisje door het holst van de nacht over de camping terug loop na het voetbal.

Eigenlijk was de allereerste wedstrijd tegen Spanje al niet leuk. We zaten thuis op de berg klaar om mild te verliezen, in plaats daarvan maakten we Spanje in en en zagen al onze Spaanse vrienden verdrietig worden. De vriendinnen van Chaia schaamden zich zo dat ze naar buiten gingen en niet meer binnen wilden komen. Een andere jongen, Jairo, lief en goedopgevoed, bleef dapper de hele wedstrijd kijken in zijn Barca-shirt – maar toen de kwelling eindelijk voorbij was, stak hij wel snel zijn middelvinger op tegen Van Gaal.

Hangjongeren

Ik zat in de campingbar naast een soort Maxima toen Brazilië door de Duitsers werd verslagen. Een blonde reizigster uit Rio, met wie ik vast vriendinnen zou zijn geworden – ware het niet dat ze ergens tijdens de eerste helft haar telefoon verstopte en daarna zichzelf. Dat komt, er zijn hier op de camping ook Duitse hangjongeren die nogal irritant zijn. Allemaal lang en blond, de jongens gemillimeterd haar met een lok in een zijscheiding, de meisjes met lange vlechten. Hun vaders zijn lieve oude surfers, niks mis mee. Maar deze jongeren (logisch, het zijn pubers) weten nog niet hoe ze bescheiden kunnen zijn.
Daar hadden we gisteren ook last van. De Duitse hangjongeren namen de ruimte schaamteloos en zelfvoldaan in met de air van de sowieso-winnaar, loerend naar mijn oudste dochter, die de helft van de wedstrijd met haar rug naar de tv zat van pure zenuwen en mijn jongste die zich snikkend verstopte in haar hoody.
In het aangrenzende zaaltje stond ook de tv aan. Daar hoorden we steeds drie verspaanste Argentijnen juichen. Harder en harder.