Hartverscheurend

Het was de week van Jeroen, mijn allerliefste neef die negen jaar geleden van een dak sprong. Voor bijna al mijn collega’s werd het de week van Sieb, een van de allerfijnste illustratoren, die anderhalve week geleden ‘het licht niet meer zag’. En toen kwam mijn jeugdheld Robin Williams er nog overheen. O captain! My captain…

Troost? Er is geen troost. Geen troost en geen logica. Tegen mijn neefje had je nog willen zeggen dat het beter zou worden. Hij was nog maar zo jong, zo’m domme puber die dacht dat de wereld mooier zou zijn zonder hem. Maar Sieb en Robin waren intens geliefd en succesvol, allebei in de fase van hun leven waarin je hoopt dat je eindelijk een beetje bevrijd bent van alle trivialiteiten, dat je al zo vaak voor die afgrond hebt gestaan – en dan toch maar weer verder.

Afgrond

‘We dansen allemaal rond de vulkaan,’  zegt een van mijn liefste vriendinnen altijd. Ik geloof dat ik dat eindelijk ook zie – daar heb ik wel flink wat jeugdige onaantastbaarheid voor van me af moeten schudden. Het maakt ook geen bal uit waar je woont. Zei ik laatst nog dat Montefrio de enig overgebleven veilige plek op aarde was? Terwijl ik dit schrijf zeurt op de achtergrond de zorg om een dierbaar iemand die hier om de hoek woont. Depressiviteit is een onbekend woord hier in het vergeten zuiden. Pas als als het gigantisch uit de klauwen loopt, word je afgevoerd, heel ouderwets, naar het gesticht. En ja, dat heb ik hier in het dorp óók zien gebeuren.

Koesteren. Omarmen. Beleven. Kijken in de afgrond – zelfs al is het die van anderen – verandert de intensiteit van je blik, je gehoor, het voelen. Ik. Ben. Hier. Nu. Met jou.
Ja, dat is óók heel eng.
De allermooiste zin sinds tijden (van fotograaf en journalist Jan Postma) las ik gelukkig ook deze week. Het was in een totaal ander verband, maar ik schreef hem op, mijn eigen tegeltje om boven mijn bureau te hangen. Als er nog íets is om me aan vast te klampen, dan dit:
‘Het is eigenlijk allemaal, altijd hartverscheurend. Soms mooi en soms verschrikkelijk, maar altijd hartverscheurend.’