Ik bedek mezelf met bloemen

‘No tienes abuela? Heb je geen grootmoeder?’ vraagt mijn dochter. Dat zeggen de Spanjaarden als je jezelf complimentjes geeft. Daar ben ik geloof ik nogal goed in (zie je wel?).

Misschien komt het doordat ik écht geen oma’s meer heb om alles van mij geweldig te vinden, maar ik ben bang dat mijn dochter gelijk heeft als ze zegt dat ik een compliment best vaak blij beaam. ‘Lekker gekookt.’  Ja hè?’  Dat werk.  Echarse flores, jezelf met bloemen bedekken. Nog zo’n heerlijke Spaanse uitdrukking als je blij bent met jezelf.

Wespentent

Dit weekend had ik hier mijn eigen masterpiece: een (vervroegd) verjaardagspartijtje van de jongste. En dat zonder de aanwezigheid van de grote gangmakers: haar vader en oudste zus, die allebei in Nederland zijn. Chaia en ik -niet bepaald organisatiekampioenen- moesten op een of andere manier tien elfjarige Spaanse kinderen – voornamelijk jongens-  op een feestje trakteren. Daarbij werden we licht gehinderd door de bijna-jarige zelf die het organiseren van haar vader heeft geërfd. Ze liep voortdurend in de weg: ‘Is het geen goed idee om de cadeautjes via een speurtocht te verspreiden?’ ‘NEE,’  mopperden Chaia en ik, zwetend in de weer met slingers en waterballonnen. Zelfs over waar we taart moesten eten had Dunya een duidelijke mening. Ik: ‘Binnen. Daar is het koeler en anders smelt het’ ’ Zij: ‘Buiten is leuker.’  Ik: ‘Echt niet Dunya. Er zijn trouwens ook teveel wespen.’ Zij: is bezig op de patio een reusachtige wespentent op te zetten…

Een soort spel

Het jongste kind van het stel met een snee in zijn gezicht, ik voelde hem heel hard bibberen op mijn schoot terwijl Chaia dokter speelde met jodium en pleisters. Een volle tweeliterfles cola die omviel in de lekkerste taart. Dat waren toch wel de grootste rampen waarbij ik iets kon betekenen. Verder ontpopte Chaia zich halverwege als een ideale kampleidster en werd ik op een gegeven moment zelfs weggestuurd. ‘Nee mam, hier moet je niet meer komen nu, we doen een soort spel.’
Ik ging een tijdschrift zitten lezen in de zon, met gespitste oren, dat wel. En later dansten Chaia en haar vriendinnen voor de elfjarigen, die diep onder de indruk waren. Daarna rustten ze uit in de met slingers versierde wespentent die een schot in de roos bleek.

‘Dat hebben we goed gefikst hè?’  zei ik tegen Chaia toen het laatste kind was opgehaald.