Lalala een spijkerrokje

Sommige mensen hebben het met een leren rokje. Andere mensen (mannen, vooral) hebben het met any rokje. Maar ik heb het met een spijkerrokje. Een spijkerrokje met blote bruine benen eronder, dan voel ik me op mijn zomerst.

Ik weet mijn eerste nog. Ik had bedongen dat ik van mijn vader mijn eigen kleedgeld kreeg en na de aankoop van een paar muisgrijze pumps (mijn eerste hakken), was het spijkerrokje een duidelijke stap op weg naar een vrouwelijke identiteit. Het was een wijd model, met een beetje punky drukknopen, en als ik het aandeed, liep ik rechter, straalde ik harder en werden alles jongens verliefd op mij – of in ieder geval, dat hoopte ik.

Winterslaap

Hoeveel spijkerrrokjes heb ik inmiddels versleten in mijn leven? Wijde, strakke, met rafels, superkort en koker, donkerblauw en heel licht denim, van dure merken als ik veel verdiende, met stukken leer, al naar gelang mijn leefpatroon variërend van maat 38 tot 42 – dat laatste al bijna too much voor een spijkerrokje. In dat kader weet ik nog goed dat ik jaren uit de running was toen mijn oudste twee vlak na elkaar werden geboren. Dat is zo’n moment dat je wereld tegelijkertijd heel groot  en heel klein wordt. En dat ik mezelf toen ineens tegenkwam op een schoolplein en een andere, reuze hippe moeder zag voorbijsnellen. ‘Een spijkerrokje!’  riep ik verlangend, het galmde over het plein. Ben er meteen zelf weer eentje gaan kopen. Het was hoogzomer, maar pas toen ik die stugge spijkerstof om mijn heupen voelde, werd ik wakker uit mijn winterslaap.

Dus. Ik heb vandaag een spijkerrrokje aan. Eigenlijk best een saaie, maar toch, ik ben blij. Al vraag ik me wel lichtelijk bezorgd af, hoe lang het nog kan, spijkerrokjes dragen. Van die korte bedoel ik, middelbare spijkerrokken tot ver over de knie tellen niet mee.  ‘Ben ik er niet te oud voor?’  vraag ik aan mijn puberdochter. Ze trekt één wenkbrauw op –  dat is in haar geval een compliment. Pff.