Ik ben al dagen bezig om te gaan stofzuigen. Of eigenlijk, om een stofzuiger vijfhonderd meter te verplaatsen, daarna moet het zuigen nog beginnen.
Een kip zonder kop. Een vermoeiende chaoot. En vroegdemente. Ik zie mezelf op mijn geleende fietsje door Amsterdam hobbelen en ik kan niets meer. Niet fietsen met vier grote tassen en een kind achterop. Niet handig plannen: de vraag ‘ga ik wassen bij mijn vader, bij de buurvrouw of bij de wasserette’ neemt uren in beslag en dan heb ik het nog niet eens over de logistiek ervan. Mijn fiets op slot zetten alleen al duurt extreem lang, vergeleken met al die snelle stadse types om me heen. En als ik mijn jongste dochter op de trein zet naar opa en oma, zie ik ineens haar gezichtje betrekken achter het raam. Ze begint te rennen maar de deuren zijn al dicht. Het laatste wat ik zie is hoe ze wijst naar haar logeertasje – dat ik nog steeds, vrolijk zwaaiend, in mijn handen houd.
Versnellingen
En dan mijn man. Dankzij hem vult mijn leven zich met concerten, etentjes, een en al dynamiek. In deze laatste weken voor MasterPeace draait hij op topsnelheid, het contrast kon niet groter zijn. Dan sta ik bijvoorbeeld te koken, veel later dan ik eigenlijk van plan was, en ineens holt hij weer binnen, fotograaf en journalist van de Volkskrant in zijn kielzog die hem de hele dag aan het volgen zijn. Verhit zie ik het aan tussen de rommel in het (nog steeds) ongestofzuigde huis en snij spontaan zo hard in mijn vinger dat het bloed over de paprika gutst. De fotografe houdt nooit meer op met klikken.
Maar het is diezelfde fotografe die even later, gezellig met een bordje eten op schoot, zegt: ‘Je moet er gewoon weer aan wennen, aan het ritme van het leven hier.’ En ik denk: o ja, twee jaar in een Landrover leven en daarna zes jaar op een doodstille berg ver in het zuiden. Ik moet weer even leren schakelen in een auto met versnellingen. Nou ja, even…
3 reacties op “Logeren zonder tasje”
jaha voor dat je het weet verlang je weer naar die stille berg… en dan moeten de herfst en de winter nog beginnen:).
Wij hebben vorige week veel gebruikt gemaakt van AirBNB in Noord-Spanje.
Misschien iets voor het huis op de berg?
Herkenbaar (alleen had ik het na mijn eerste
zwangerschap). Er zit niets anders op dan de stille berg in jezelf te vinden, dan ben je altijd thuis en kun je alle bergen verzetten die je wilt, met of zonder Landrover 🙂
Het blijft jammer dat ik reacties op mijn blog niet kan liken. Food for thought Saskia. En Ella, hierover schrijf ik nog wel eens een apart stukje, x