Zo zal ik het me later herinneren. Die zomer waar geen einde aan leek te komen. Zweet. Mugjes en wespen. Zwemmen – heen en weer, heen en weer.
Nooit waren er zo weinig gasten op de berg als juist deze zomer. En juist nu was ik er maandenlang. Met en zonder familieleden, die kwamen en gingen terwijl ik bleef. En schreef. En zwom, heen en weer in het zwembad.
Pap
In huis is het achtentwintig graden en dat voelt koel. Geen sprake van dat je in de zon gaat tussen tien en zes. Ja, even, om te zwemmen in het lauwe badje. In de zwarte Landrover loopt de temperatuur op tot ver over de veertig graden, door de raampjes komt hete lucht. Alles plakt, alle mensen die je per ongeluk aanraakt zijn nattig. Je wilt alleen nog maar zoute dingen eten en je beweegt vertraagd. In de loop van dag veranderen je hersens in pap, dan wordt het onmogelijk om nog frisse gedachtes te hebben. Sowieso duren de dagen langer dan normaal.
In het stadje is de grote Mariaprocessie maar daar is na al die jaren de exotische glans van af. En mijn eigen feestje is het nooit geworden, misschien heb ik te weinig mijn best gedaan?
En dus is het de ultieme staat van zen. Geen mensen, geen kou, geen haast. Een piepkleine wereld op een door poezen bevolkte patio. En ja, in dat zonovergoten vacuüm heb ik de afgelopen maanden uiteindelijk mooie dingen geschreven.
En nu ga ik er weg.
Vijf weken naar Nederland waar man en kinderen hard aan het werk zijn. Ik ga eten voor ze koken, naar hun verhalen luisteren.
Bubble
En ja, dat zal een overgang zijn en een voorproefje van wat me volgende zomer te wachten staat. Dan gaan we de berg verlaten en terug naar het drukke, natte Amsterdam. Natuurlijk zal ik dan heel vaak verlangend terugdenken aan deze eindeloze, slome zomer.
Maar ik heb er ook zin in. De bubble uit, het leven in. ‘Alleen al de supermarkt is ongelooflijk,’ mailde mijn man. ‘Niet alleen door de hoeveelheid aan spullen, maar ook door al die verschillende mensen van over de hele wereld die er rondlopen.’ Mijn zintuigen willen prikkels, ik heb wel weer even genoeg van mezelf en de zon. Genoeg van de zon? Ja, dat kan. Echt.
Ik pak mijn koffer, groter dan anders. Broeken – die heb ik écht lang niet gedragen. De laptop gaat mee onder mijn arm naar Malaga Airport, ik klap hem nu dicht.
Dag berg, tot later.
