Mrs. Peace

Er zijn van die dingen die je niet ambieert maar die toch op je pad komen, dat overkomt me de laatste tijd steeds vaker.

Herbergierster worden. Stond nooit op mijn bucket list, toch gaat het volgend jaar echt gebeuren als we Herberg In de veilige haven openen. Moet ik ineens achter de tap, mijn horecepapieren gaan halen. Waar ik me echt op verheug, is het beheren van de bruidssuite.
En ‘vrouw van’  worden, was ook nooit echt de bedoeling. Mijn opvoeding was nogal feministisch: als vrouw moet je evenveel verdienen als je man, even hard werken, even vaak op de voorgrond treden – in het kader van de gelijkwaardigheid.
Allemaal niet gelukt.

Behind every great man

‘Je mag nooit in een of andere speech zeggen dat je zoveel te danken hebt aan je vrouw, geen wind beneath my wings-gedoe,’ souffleerde ik Ilco nog niet zo lang geleden. Inmiddels is er geen houden meer aan. Zo stond ik gisteren nog megagroot met foto en al in de Volkskrant, achter Ilco die als Mister Peace de hoofdrol speelde van het artikel. Ik was vooral opgelucht dat ze niet de foto hadden gekozen dat ik mijn voorbijrennende man een bordje eten overhandig. Ik weet niet precies waarom ik dat niet wil, want ik ben er publiciteitsgeil genoeg voor en supertrots op Ilco. Maar het voelt ongemakkelijk om Mrs Peace te zijn (dat klinkt ook veel minder goed, toch?)
Uiteindelijk betrapte ik mezelf wel op twee hardnekkige gedachten. De eerste: mooi zo, nu weten alle Ilco-groupies en -fans weer dat hij getrouwd is. En zelfs: wat zien we er schattig uit samen met onze crèmekleurige, halflange jassen. en wat staat ons uitzicht aan het IJ er cool op.

Ingewikkeld

Dingen die je niet ambieert maar die toch op je pad komen houden het leven spannend.
Het omgekeerde is ingewikkelder: dingen die je wél ambieert maar die op een of andere manier steeds maar niet lukken.
Daar gaat mijn week over – in die kleine stille ruimte die overblijft als alle MasterPeace-hectiek even wijkt. Na ruim twee jaar fulltime schrijven had ik zó graag de wereld in willen schreeuwen dat mijn nieuwe boek er eindelijk aankomt. Hoeft niet voorpagina krant te zijn, een stukje op dit weblog was al genoeg.
Maar goed, dat staat er dus niet zoals je ziet. En daar is niets vredigs aan.