Voor even leefden we het leven van de glamour en de glorie, schijnwerpers overal, en Ilco leefde even het leven van Jezus.
Welk meisje van elf mag op de afterparty de hele tijd op het podium staan tussen alle artiesten en wordt geknuffeld en gezegend door Baba Maal? Welk meisje van vijftien runt een charity balie en wordt daarna het hof gemaakt door een jonge Congolese rapper? Welk meisje van zeventien mag stage lopen met een cameraploeg en dagenlang in kleedkamers rondhangen bij tientallen wereldartiesten?
Het MasterPeace Concert was het allemaal waard: al dat harde werk, al die jarenlange voorbereidingen, alle bloed, zweet en tranen. Het was een prachtige show en de zevenduizend mensen die erbij waren hadden stuk voor stuk het gevoel dat ze deel uitmaakten van iets heel bijzonders.
Oesters en erwtensoep
Mijn eigen dag begon in het Ziggo Dome bij de vip-ontvangst waar we konden genieten van oesters en erwtensoep. ‘Wat kortzichtig en ouderwets,’ vond Ilco, toen ik mijn twijfels uitsprak over die combinatie. Het waren gelukkig erg lekkere oesters en erwtensoep.
Op een gegeven moment kreeg ik de lange rij voor de entree in het oog die helemaal doorliep tot aan de Ajax Arena. Een foutje, hoorde ik later, omdat de repetities zodanig uitliepen dat de zaal te laat open ging. Gelukkig wist ik dat op dat moment niet en kon ik allen maar verbijsterd staren en staren. Het is echt! Dat de vips komen is nog tot daaraan toe, maar al die bezoekers in een eindeloze rij, al die mensen Komen Echt!
Ik begon het concert op het balkon met een chique zitplaats, maar ging al na het eerste lied (Windows of hope van Oleta Adams) naar beneden voor het podium staan. Daar voelde je de vibe het beste, het zweet en de tranen spatten als het ware bovenop je. Af en toe zag ik mijn man, hij was geliefd alom. Mijn eigen publicitaire hoogtepunt van de avond was een onbekende die tegen me zei: ‘Ken ik jou niet van de Volkskrant?’ Zo scherp was dus kennelijk die foto waarop ik achter mijn man het tuinhekje dichtdeed!
Aan het einde van de avond telde dat soort dingen allang niet meer. We vielen allemaal samen, publiek, MasterPeacers en artiesten, we waren samen de muziek geworden, de emotie en de kracht. Dat was magisch, ik heb niet vaak zoiets meegemaakt.
Toen was er nog iets met een afterparty, heel veel champagne en jammende artiesten, wat ik allemaal heerlijk rustig vanuit een hoekje zat te bekijken want ik had nieuwe schoenen aan met superhoge hakken. En daarna een hotel met nog meer champagne, toen liep het inmiddels al tegen een uur of vier. Er was ook nog iets stressvols met Somalische artiesten die misschien zouden gaan vluchten maar ook dat werd getackeled.
Kater
De dag erna had ik meteen al een kater, letterlijk maar ook figuurlijk, ik kan er slecht tegen als dingen voorbij gaan, zeker dingen waar je zo lang naartoe heb geleefd. Ilco daarentegen hield gewoon op met zijn berichtjes te lezen, simpelweg omdat het er teveel waren: het leek wel alsof al die zevenduizend mensen plus alle andere tig duizend mensen van andere MasterPeace concerten over de hele wereld hem persoonlijk wilden eren en bedanken. Daar ga je een beetje van zweven. Niet voor niks had een journaliste op de tv hem de dag ervoor ‘een soort Jezus’ genoemd.
Maar ondertussen staan hier toch weer alle koffers en stapels rotzooi omdat we morgen met een scheurend geluid het IJ verlaten en terugvliegen naar Spanje, waar de school wacht en het Spaanse leven wat op zijn zachtst gezegd… anders is.
