Alle meisjes lijken op Dunya

‘Ik lig in bed. Ik mis je heel erg. Ik heb zo’n zin in dat je terug komt.’

Dit soort berichtjes – in dit geval van mijn dochter van elf- blijven ergens rond zoemen aan de randen van je brein. En het was nog wel zo heerlijk om met niemand rekening te hoeven houden.

Tournee

Ik en mijn koffertje. Elke dag andere kinderen in weer andere uithoeken van het land. Ik zie ons kinderboekenschrijvers in de kinderboekenweek altijd als een soort dappere eenpersoonsbands op tournee. En dan ben ikzelf nog in de fijne situatie dat mijn man thuis in Spanje bij de kinderen is. Zodat ik niet hoef te koken, niet hoef  na te denken over iemand anders dan mijzelf en elke avond lekker in bed kan kruipen bij weer een andere vriendin. Je komt in een soort roes. Zo schrijf ik dit blogje op zomaar een woensdagmiddag in een stations-Starbucks midden tussen alle reizigers met hun koffers en hun laptops. On a tour of one-night-stands, my suitcase and guitar in hand…

Boodschap

De ene dochter mailt me helemaal niet, de andere één keer over een telefoonnummer van de gitaarleraar. Maar de jongste mist me echt, tenminste dat schrijft ze. Dat kan ik een week lang vrij makkelijk naast me neerleggen. ‘Voor je het weet ben ik weer bij je,’  schrijf ik terug. Maar sinds afgelopen maandag gaan ineens alle meisjes in al die klassen die ik bezoek op Dunya lijken. Ze hebben haar haar, haar stem, haar vragen. Ik ga die meisjes steeds vaker ‘schat’  noemen merk ik. En ze stiekem aanraken zelfs.
Dus het is maar goed dat ik bijna weer terugga naar de berg. Ook al weet ik inmiddels dat het missen onmiddellijk voorbij is op het moment dat ze me weer ziet. En moet ik ook wel heel hard lachen als Dunya’s mail vloeiend overgaat in een heel ander soort boodschap:  ‘Zou je voor mij (en de anderen) misschien wat lekkere drop mee kunnen nemen? En dan vooral dropveters, honingdrop en Engelse drop? Dat zou GEWELDIG zijn.’