De gouden bal

‘Moet je nou huilen om een voetbal?’
‘Nee om een heleboel voetballen.’ Sommige dingen zijn niet uit te leggen.

De vriend van Trifon (ik vergeet steeds zijn naam) wordt elf en mijn jongste dochter is uitgenodigd. ‘Ik heb gevraagd wat hij wil hebben en hij zei een bal.’
Dat is makkelijk. Ik ken de jarige niet en bovendien: wat geef je aan een Spaanse boerenjongen die elf wordt? Een bal is duidelijk, het wordt er een die goud is met rood en met ‘España’  erop.

FC Barcelona

We weten ook al niet waar ergens in de campo de vriend van Trifon woont, dus Dunya is druk en gewichtig aan het app-en, totdat er een ouder is gevonden die het wel weet en vanuit het dorp gaat rijden met een auto vol uitgenodigde kindjes. ‘En Ana geeft trouwens ook een bal,’  zegt Dunya als we het dorp in rijden. Voordat ik kans heb daarop te reageren, zien we een klein jongetje met een bril aan komen lopen. Het is Antonio en aan de plastic zak in zijn hand te zien is zijn cadeautje ook een voetbal.‘Ga maar weg,’ zegt Dunya als ze bij Antonio gaat staan met haar gouden bal die niet is ingepakt (‘Nee natuurlijk niet, hij ziet toch al wel dat het een bal is’). Als ik wegrijd, zie ik her en der kindjes aan komen lopen en uit auto’s worden gezet. Op weg naar de vriend van Trifon: duidelijk te herkennen aan de voetbal in hun handen. Van FC Barcelona tot gewoon zwart-wit, in het lelijke inpakpapier van de enige speelgoedwinkel van het dorp, in tasjes… Tegen die tijd lopen de tranen al over mijn wangen.

Schildpad

Waarom vind ik het zo ontroerend? Misschien wilde de vriend van Trifon wel heel graag heel veel ballen, zei hij het daarom tegen iedereen? Misschien kan hij echt niks fijners bedenken? Maar toch, kennelijk raakt aan iets dieps. Het is mijn oudste dochter die me herinnert aan een verhaaltje dat ikzelf als kind schreef en dat zij een keertje heeft gevonden. ‘Iets met heel veel ToonTellegen-achtige dieren. De schildpad lukt het niet om een cadeautje te kopen voor de jarige egel, dus die plukt dan maar een hele grote bos mooie bloemen. Eenmaal op het feestje moet de egel bijna huilen als hij, net als de vriend van Trifon, steeds opnieuw hetzelfde cadeautje krijgt. Maar dan is daar de schildpad met zijn zelfgeplukte mooie bloemen en die redt het feest.’  Ik kan me geen woord van mijn eigen verhaal herinneren, maar toch, ik ben gerustgesteld. De campo is een beetje dor en droog op dit moment, maar voor wie goed zoekt zijn er altijd wel bloemen te vinden.