Ik ben zo blij dat ik u eindelijk heb gevonden

Ik dacht even dat ik op een schoolplein in Fez was. Maar het was gewoon Bos en Lommer.

Ik kan de ingang niet vinden, maar gelukkig staat er een groepje moeders voor de school te kletsen. Allemaal met hoofddoekjes en in lange djellaba-achtige gewaden.
‘Weten jullie waar…?’  Natuurlijk spreek ik ze aan in het Nederlands. Ze wonen hier, toch? Net als ik, eenmaal in de klas, van de kinderen verwacht dat ze Nederlandse verhalen met me lezen en schrijven. Later zie ik een of ander vertelproject in de lerarenkamer, waar kinderen voor hun moeders als tolk moeten optreden, dat ziet er moeizaam uit. Kom op moeders, leer die taal!
Maar eh… zelf ben ik net zo.

Blunders

Terug in Spanje gebeurt het voor de eerste keer dat ik een berichtje van mijn dochter in het Spaans krijg, iets wat ik voor haar school moet kopiëren (geloof ik). ‘Watwatwat?’ schrijf ik terug, geen idee wat ‘grapar’  is. ‘Zeg gewoon tegen de man van de winkel wat er staat, zo moeilijk is het niet,’  krijg ik terug.
De eerste keer dat ik de telefoon aan een van mijn dochters gaf (‘wil jij met deze telefonische servicedienst praten, ik begrijp er niks van’) voelde nog als een nederlaag, tegenwoordig is het een heerlijke smoes om stomme gesprekken te delegeren. Ook word ik regelmatig, gevraagd en ongevraagd, behoed voor blunders. ‘Mam, je schrijft nu aan mijn griezelige mentor dat je zo blij bent dat je hem eindelijk gevonden hebt, alsof het een soort geliefde is. Bedoelde je soms ontmoeten?’
Terwijl zij steeds vloeiender worden, blijf ik hopeloos achter. En nee, ik mag NIET plat Andalusisch van ze praten zoals mijn jongste dochter, dat is genant. Maar ach, vind ik het zelf niet ook altijd een beetje lachwekkend als een Markokkaanse moeder een zuidelijke zachte g heeft?

Olé Bloem

Zelfs de stopwoorden en body language zijn Spaans hier in huis. Chaia groet vanuit de auto voorbijgangers door haar hoofd half in haar nek te gooien, dat krijg ik zelf niet voor elkaar. Maar als ik wel zoiets doe, is het ook niet goed. Zo ben ik echt vertederd wanneer Spanjaarden, jong en oud, écht het woord olé gebruiken als iemand iets goed doet. Maar als ik bij een goed cijfer ‘olé Bloem’  zeg, krijg ik slechts gepijnigde blikken terug. Nee, het valt niet mee om een immigratiemoeder te zijn.