Kinderen houden niet van kunst.

‘Ongelooflijk dat je weg wilt van dat paradijs.’ Ik hoor het vaak, zelfs hier in huis soms. Ja, Montefrio is een vergeten mediterraan rafelrandje van Europa waar de granaatappels van de bomen voor je voeten rollen en je ‘s nachts op de veranda een boekje kunt lezen bij het schijnsel van de volle maan. Het licht is ongelooflijk en de lucht blaast je longen en je hoofd schoner en zuiverder dan waar ook ter wereld. Maar het is óók… dit.

Er was een vergadering op de basisschool, de kinderen van de zesde klas (groep acht) zouden op schoolkamp gaan. Dat is een heel groot iets hier, voor heel veel kinderen de enige keer in hun leven dat ze Andalusië uit gaan. Wellicht daarom zat het hele zaaltje vol.
‘Ik begreep er niks van,’ text de moeder van een Engelse tweeling uit Dunya’s klas me een paar uur later zorgelijk. ‘Waar gaat dat kamp eigenlijk heen? Iedereen praatte razendsnel en verwoed door elkaar heen, maar waarover???’
Vier dagen Madrid, kon ik haar vertellen, ergens begin mei. En ze wisten nog niet wat het zou gaan kosten. Dat kwam aan bod tijdens de eerste vijf minuten van de vergadering.

Macho

De vergadering werd geleid (nou ja) door de gymleraar, de beoogd kampleider. Een Spaanse macho – maar dan echt in alle foute betekenissen van het woord. Hij riep dat de kinderen naar de dierentuin zouden gaan, naar Bernabéu uiteraard, naar een of ander pretpark en iets met een stadstour.
‘En naar een museum natuurlijk.’ Ik dacht het, mijn man zei het toen ik het later vertelde en ik durf te zweren dat jullie dat ook allemaal dachten, al lezend. Waarschijnlijk zei iemand in de zaal zoiets want toen gaf de gymleraar deze ongelooflijke quote ten beste: ‘Nee, we gaan niet naar het Prado, dat wordt niks. Kinderen houden niet van kunst.‘
Ik keek om me heen of iemand zou gaan protesteren, mijn eigen bloed kookte te hard, maar wat ik zag: vrolijk gelach en instemmend geknik. En hup: het volgende onderwerp werd alweer ingezet. Een kleine geldinzameling voor het kamp want dat deden ze elk jaar. Met koekjes natuurlijk en niet zomaar koekjes: mantecados, koekjes die ik nooit heb begrepen, gemaakt van reuzel. Het volgende uur (en nee ik overdrijf niet) ging het alleen maar over wie de mantecados, hoe duur de mantecados wanneer de mantecados hoeveel mantecados. En daarna kwam De Loterij, met als hoofdprijs De Mand met Lokale Producten. Olijfboeren vlogen elkaar nog net niet in de haren rondom de vraag of er goeie dan wel heel goeie olijfolie in de mand moest, hun vrouwen begonnen weer over de mantecados en algauw ontstonden er twee wild schreeuwende kampen: zij die vonden dat de lootjes vijf en zij die vonden dat de lootjes tien euro moesten kosten.

Tegen die tijd was de moeder van de tweeling allang verbijsterd vertrokken en ook ik hield het niet vol tot het eind. Als je niet van mantecados houdt maar wel van kunst, kan je je zomaar een alien voelen hier. De kindjes van Montefrio hebben zelfs die keuze niet…