Twee zusjes revisited

Twee zusjes zitten voor het raam.
Eén leest. De ander luistert.
Haar handje schuifelt door het haar
Er is nog even samenhang
maar dan ontgaat haar het verhaal.
De duim blijft steken tussen mond en kin.
De oudste leidt met zachte dwang
haar zusje weer het sprookje in.

Dit gedicht (van Neeltje Maria Min) kwam tot leven als ik lang, lang geleden, mijn twee oudste dochters samen boekjes zag lezen. Dan kon ik zo gelukkig worden: het is gelukt. Wat ze verder ook uitspoken, wat ze ook mee gaan maken, deze basis hebben ze, deze liefde voor boeken.
Maar tijd gaat voorbij.

Ze lezen nog steeds, al is het niet meer wat ik ze aanbeveel. ‘Het schijnt een heel fantasievol boek te zijn,‘  zeg ik bijvoorbeeld over het kinderboekenweekgeschenk en ik krijg ‘hè gatver‘  als antwoord. De oudste leest sowieso alleen nog maar dystopische series – maar is daar dan wel heel vol van, dan MOET ze alle delen hebben, desnoods van haar zakgeld.
De jongste dochter is anders. Die heeft er de rust niet voor, voor lezen. Die skate liever, of ze fietst, of ze springt op de trampoline.
Maar nu is er ineens een nieuwe ontwikkeling: de zus van zeventien die haar jongste zusjes van elf al haar dikke series voorleest. Het begon met Harry Potter – alle delen- en nu doen ze De Hongerspelen. Uren – ja, uren- zijn ze er elke dag mee bezig. De oudste zet er zelfs al haar examenleerwerk voor opzij. Liever leert ze door tot vier uur ‘s nachts dan het voorlezen te missen. En daarmee heeft ze Dunya helemaal betoverd. Die vraagt de hele tijd aan haar grote zus wanneer ze weer… en nog even… en of ze alsjeblieft nog… ‘Laatst toen we deel twee van De Selectie uit hadden, begon ze spontaan te huilen,’  zegt Bloem. ‘Echt huilen dus hè? Heel hard en lang.’
‘Had het dan zo’n stom einde?’  vraag ik, want ik lees die boeken ook, maar in een wat normaler tempo.
‘Nee, helemaal niet. Maar ze vond het zó naar dat het voorlezen voorbij was.’