Wilde piano’s en echte fans

Ik ging een stukje schrijven over wilde piano’s die overal opduiken. In ieder geval niet over de kinderboekenweek en dus ook niet over dat ik weer in Nederland ben; wat valt daar over te zeggen, behalve dat ik dag in dag uit langs scholen trek?

‘Ik vind het opvallend dat je de enige schrijver bent die zijn eigen boeken niet de hele tijd loopt te promoten, die ze zelfs niet eens bij zich heeft,’ zei de bibliothecaresse vandaag. ‘Omdat het mij veel meer gaat om verbeelding in het algemeen,’ zei ik altruistisch. Omdat ik helemaal niks nieuws heb, dacht ik gefrustreerd. Omdat ik even niet weet hoe. Of waarom eigenlijk. Maar goed, daar ging ik het in dit blog dus niet over hebben.

Speel mij

Ik wilde vertellen over hoe mijn oudste dochter deze zomer vanuit Parijs foto’s stuurde van de boekwinkel van haar en mijn dromen. ‘Kijk, er stond ook een piano en iedereen mocht erop spelen.’
Sindsdien zie ik ze overal, die piano’s in het wild. In de Amsterdamse boekwinkel Scheltema, waar je nu ook koffie kan drinken en bagels eten tussen de boeken. Of in de  aankomsthal van troosteloze winkelcentra. Alsof iemand dat ergens centraal zit te regelen: ‘Waar kunnen we nog allemaal piano’s zonder baasje neerzetten? Ergens waar het droog is, waar veel mensen voorbij komen en waar het het liefst goed galmt.’  Vaak staat er bij die piano een bemoedigend bordje met ‘speel mij‘  erop. En dat doen de mensen dan ook, daar kan ik bijna van huilen. Niet dat iedereen met zijn eigen muziekjes voorbijsnelt. Maar dat je aan komt lopen en je hoort al van verre die flarden en de mensen blijven staan, bevroren in hun dagelijkse gedoetje, samen gevangen in een moment van klanken.
En nu staat er ook ineens in het midden van het Centraal Station in Amsterdam zo’n piano uitnodigend verweesd te zijn. Ik kom er elke dag langs – als het nog donker is en als het wéér donker is. Soms klinkt het klassiek, soms is er jazz, soms staan er ineens allemaal mensen bij die piano te zingen.

Daarna kan ik alles aan. Dat is net zoiets als na weer zo’n dag op scholen in de middle of nowhere super moe en leeg je laptop openklappen en dan de volgende fanmail lezen: ‘hallo Anna ik ben 13 en lees alleen maar jou boeken kom hier Rosa vind ik het mooist wil je nooit meer stoppen met schrijven wand jou boeken zijn zo mooi’.